حسن قائمیان

(1295 - 1355 هـ.خ)

پدر وی «ابوالقاسم قائمیان» بود که از محترمین و افراد معتمد شهر بابل به‌شمار می‌رفت. او به جز حسن، دارای دو پسر دیگر به نام‌های کاظم و باقر بود که بعدتر، هر کدام به ترتیب رئیس اعتبارات کل بانک ملی ایران و رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه رازی شدند. قائمیان در بازگشت از پاریس به ایران، در ادارهٔ بررسی‌های اقتصادی بانک ملی ایران کار گرفت. قائمیان هیچ‌گاه ازدواج نکرد و دلیل آن را نرسیدن به کسی که دوست داشت عنوان کرد. او ازدواج نکردن خود را به دلیل پیروی کردن از هدایت ندانست و حتی گفت که خود او و هدایت مخالف ازدواج نبوده‌اند. حسن قائمیان در ۲۲ خرداد ۱۳۵۵ در تهران درگذشت. قائمیان در دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی نسبت به دو دههٔ پیشین آن ساکت‌تر شده بود و دیگر از ابراز احساسات شدید او به هدایت خبری نبود. او در این زمان ریاضت پیشه‌کرده بود و به همین دلیل از خوردن خوراک پرهیز می‌کرد. حسن قائمیان در نزد روشن‌فکران جایگاه مهم و والایی داشت. او این جایگاه را با برگردانی کتاب گروه محکومین اثر فرانتس کافکا در سال ۱۳۲۷ و پیش از آن، دوستی نزدیک چندین ساله با صادق هدایت بدست آورد. وی را یکی از رهروان جنجال‌آفرین صادق هدایت در عرصهٔ روشن‌فکری دهه‌های ۳۰ و ۴۰ ایران خوانده‌اند که نسبت به مخالفان هدایت بسیار پرخاشگر بود؛ ولی در دههٔ ۵۰ آرام گرفته بود.