احمد سهیلی خوانساری

(1291 - 1373 هـ.خ)

جدّ او، میرزا محمد خوانساری، در بازار حلبی‌سازها، مقابل منزل ملک‌التجار کتاب‌فروشی داشت و کتاب‌های فارسی و عربی چاپ می‌کرد.[۲] احمد سهیلی از کودکی با کتاب و مطالعه آشنا شد و پس از اتمام تحصیلات در ۱۳۱۴ به کار در کتابخانهٔ ملک مشغول شد و ضمناً در تنظیم و ثبت و فهرست برداری کتاب‌ها و نسخه‌های خطی، با حسین آقا ملک، سرپرست کتابخانهٔ ملک همکاری می‌کرد. در سال ۱۳۱۶ به سمت سرپرست کتابخانهٔ ملک انتخاب شد و چهل سال در این سمت بود. سهیلی با ادبای عصر خود مثل وحید دستگردی و محمدعلی ناصح و ادیب و شاهزاده افسر معاشرت داشت. رموز کتاب‌شناسی را از نیای خود، میرزا محمد خوانساری، آموخت. صحافی و تذهیب را از مجدالدین نصیری امینی یادگرفت. خط نستعلیق را از حسن زرین‌خط و نسخ و ثلث را از امیرالکتاب فراگرفت. برای مینیاتورسازی و سیاه‌قلم نزد علی درودی و میرزا هادی تجویدی و حسین الطافی تعلیم دید. شکستهٔ نستعلیق را خوش می‌نوشت و در خط از امیر نظام گروسی، سیاستمدار و خوشنویس قاجاری، تقلید می‌کرد. طبع شعر داشت و اشعاری از او در قالب غزل و قطعه و رباعی به سبک عراقی باقی است. در عتیقه‌شناسی و خط‌شناسی کارشناس بود و در عین حال بخش عمدهٔ وقت خود را صرف نسخه‌شناسی و تصحیح دواوین و کتاب‌های فارسی و نگارش مقاله‌های پژوهشی می‌کرد. بعد از انقلاب بیشتر در فرانسه اقامت داشت. یک سال آخر عمر خود را در تهران بود و با صندلی چرخدار جابه‌جا می‌شد. احمد سهیلی خوانساری در زمینه‌های مختلف صاحب‌نظر بود. شعر می‌گفت. مقاله‌های پژوهشی تألیف می‌کرد. متون قدیم فارسی را تصحیح می‌کرد. خطاط بود.