جهانگیر افکاری

(1296 - 1382 هـ.خ)

در دوران شور جوانی دل به آرمان‌های عدالت‌جویانه سپرد و در جریان کشتار آذربایجان در سن بیست و هشت سالگی بازداشت شد. سال ۱۳۳۲ همزمان با کودتای ۲۸ مرداد، از بلغارستان به ایران بازگشت و مجددا تا سال ۱۳۳۶ به زندان افتاد. او که زبان فرانسه را از دوستی فرانسوی یاد گرفته بود کارش خود را به عنوان مترجم در روزنامه‌ی کیهان آغاز کرد. همسرش با تاکید بر علاقه‌ی او به زبان فارسی و ایران می‌گوید: او همیشه به دخترمان که در کانادا اقامت دارد تاکید می‌کرد که زبان مادری‌تان یادتان نرود. افکاری پس از حدود چهار سال تحمل آلزایمر و بستری بودن در آسایشگاه، در دی ماه ۱۳۸۲ درگذشت . از ترجمه‌های جهانگیر افکاری می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: سرگذشت دختر روستایی (گی دوموپاسان ۱۳۱۸) نبرو تاس‌ها (از مجموعه‌ی چه می‌دانم ۱۳۲۵) زندگی من و پنج داستان (آنتوان چخوف) اصول مقدماتی فلسفه (ژژو پولیستر) بیتا، نوازنده‌ی نابینا (کارالانکو ۱۳۳۶) کاندید یا خوشبختی (ولتر ۱۳۴۰) پرستوک سفید (پنج نویسنده‌ی بلغاری ۱۳۴۰) ماجرای خنده‌آور سرگذشت هنرپیشه (آناتول فرانس ۱۳۴۵) دیپاچه‌ی شاهنامه (ژرژ مول ۱۳۴۵) وجدان سیاسی عصر ما (۱۲ نویسنده ۱۳۵۲) روزنه به جهان چند نویسنده (۱۳۵۲) جنگ لشکر (ژال پل سارتر (۱۳۵۲)، جنگ شکر در کوبا - کتابی که به نفع کوبا نوشته شده بود و افکاری به خاطر آن زندانی شد - آقامحمد قاجار (امینه پاک روان زوار ۱۳۵۳) راهبه‌ی کاسترو (استاندال ۱۳۵۷) ویتنام، میهن بازیافته (نگووین خاک وین ۱۳۶۱) داودی آبی (کارل چابک ۱۳۶۳) کوه نشینان خوش امید (لویی ژولیا ۱۳۶۵) مکتب‌های اقتصادی (لاژوزی ۱۳۶۷) و تولستوی (استفان تسواگ ۱۳۷۰) آثار منتشر نشده‌ی او نیز شامل “باغ و بوستان“ و “کازما” از پیدروش و “ریش تراش سوئل” است که عبدالحسین نوشین این آخری را بهترین ترجمه‌ی زمان خویش می‌دانسته است.