عارف نوشاهی

(1334 هـ.خ)

در سال ۱۳۵۴، دوره چهار ساله آموزش زبان فارسی را به پایان برد و در ۱۳۵۳، موفق به گرفتن دیپلم نیز شد. در ۱۳۵۲، به مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان در اسلام‌آباد پیوست و تا سال ۱۳۶۰، معاون کتابدار و فهرست‌نویس آنجا بود. همکاری با مرکز تحقیقات فارسی بر علاقه او به کارهای پژوهشی، به‌ویژه کتاب‌شناسی و نسخه‌شناسی، افزود. نوشاهی برای یافتن نسخه‌های خطی فارسی به بسیاری از شهرها و روستاهای دور و نزدیک پاکستان سفر کرد و هزاران دست‌نویس را فهرست کرد. در ۱۳۵۸، به مرکز تحقیقات فارسی در کراچی انتقال یافت و گنجینه نسخه‌های خطی فارسی موزه ملی پاکستان و انجمن ترقی اردو را بررسی و فهرست‌نویسی کرد و فهرست این دو گنجینه را در دو کتاب جداگانه به چاپ رساند. در ۱۳۶۰ش از دانشگاه کراچی مدرک لیسانس زبان و ادبیات فارسی گرفت و در ۱۳۶۱، دوره فوق لیسانس این رشته را در همان دانشگاه به پایان رسانید. در ۱۳۶۳ش، به مناسبت برگزاری کنگره جهانی بزرگداشت سعدی شیرازی، کتابی با عنوان فهرست چاپ‌های آثار سعدی در شبه قاره تالیف کرد. در ۱۳۶۴، رایزنی فرهنگی سفارت ایران در اسلام‌آباد، وی را به سردبیری مجله فارسی دانش برگزید و نوشاهی تا انتشار شانزدهمین شماره این مجله سردبیر آن بود. وی در ۱۳۶۷ش، به مناسبت برگزاری سمینار بزرگداشت حافظ شیرازی در لاهور، کتابی به‌نام «حافظ محرم راز» درباره حافظشناسی در شبه قاره تالیف و منتشر کرد. در ۱۳۶۸، برای ادامه تحصیل به ایران سفر کرد و در ۱۳۷۲، دوره پیوسته کارشناسی ارشد و دکتری زبان و ادبیات فارسی را در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به پایان برد. پایان‌نامه او تصحیح ملفوظات خواجه عبیدالله احراری نقش‌بندی به تحریر و تدوین میر عبدالاول نیشابوری بود. نوشاهی، هم‌زمان با تحصیل در ایران، در کارهای علمی و پژوهشی درباره شبه قاره با بنیاد دایرهالمعارف اسلامی و فرهنگستان زبان و ادب فارسی همکاری می‌کرد و با دادن مقالاتی در کنگره بین‌المللی هزاره تدوین شاهنامه (تهران ۱۳۶۹)، کنگره بین‌المللی بزرگداشت نظامی گنجوی (تبریز ۱۳۷۰)، کنگره بین‌المللی تاریخ پزشکی اسلام و ایران (تهران ۱۳۷۱ش) و کنگره بین‌المللی همکاری‌های علمی - فرهنگی کشورهای آسیای میانه و کشورهای هم‌جوار (تهران ۱۳۷۱ش)، شرکت کرده است. نوشاهی نخستین بار در ۱۳۵۵، برای مطالعه درباره بهائیت به ایران سفر کرد و پس از آن بارها برای کارهای تحقیقی به ایران سفر کرده است. در ۱۳۵۵ و ۱۳۵۷ش برای تحقیق درباره شاعر و عارفی گمنام به نام خواجه فضیل و حی کابلی و بازدید از کتابخانه‌های افغانستان به این کشور رفت. در ۱۳۶۶، برای تکمیل طرح کتاب‌شناسی فهرست نسخه‌های خطی فارسی هند به این کشور سفر کرد. در ۱۳۷۱، برای یافتن منابع طریقه نقش‌بندیه به ترکیه رفت.