رکن الدین همایون فرخ

(1297 - 1379 هـ.خ)

وی از خاندان شیبانی ایران بود. جد او ابونصر فتح‌الله خان شیبانی شاعر و نویسنده بزرگ دوران قاجار بود و پدرش عبدالرحیم همایون‌فرخ نیز از استادان ادبیات فارسی به شمار می‌رفت. در مدرسه شرف مظفری به تحصیل پرداخت و پس از طی دوران دبستان، ادامه تحصیل را در دبیرستان بهلولی ارومیه به پایان آورد. وی پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران و ارومیه به کالیفرنیای آمریکا در دانشگاه نیوپورت رفت و درجه دکترای خود را در رشته ایران شناسی و هنر با پایان‌نامه‌ای دربارهٔ «هشت هزار سال شعر ایرانی» دریافت کرد. در چهارده سالگی به نظم شعر پرداخت و نخستین اثر نظمش را در شانزده سالگی به نام سوز دل منتشر کرد. از ۱۳۲۰ش به کار نویسندگی پرداخت و داستان‌های «سوز دل»، «عاشق بینوا»، «عروس گورستان»، «شهریار» و «بالکون» را از سال ۱۳۱۸ تا ۱۳۲۱ به چاپ رساند. در سال ۱۳۲۲، کتابی به نام «خویین خونین» نوشت. در سال ۱۳۲۴ش، به نوشتن نمایش‌نامه‌ای به نام «اسکندر و دارا» توفیق یافت و پس از آن، نمایش‌نامه دیگری به نام «ابومسلم خراسانی» نوشت. رکن‌الدین همایون‌فرخ، از سال ۱۳۱۹ شروع به کار مطبوعاتی کرد. وی مدیریت روزنامه‌های آرزو، نیروی ملی و آزادی شرق را بر عهده داشت و با مجله مهرگان و روزنامه نجات ایران همکاری نزدیک داشت. وی همچنین روزنامه رخ را منتشر کرد. وی با مسافرت به فرانسه و ایتالیا اطلاعات خود را در رشته‌های هنر و ایران‌شناسی گسترش داد. از سال ۱۳۳۶ به تصحیح و تنقیح و شرح حال شاعران گران‌قدری که نامشان در محافل ادبی زمان مهجور مانده بود، پرداخت. وی بیش از ۵۲ اثر تحقیقی از خود به جای گذاشت. او برادر بزرگتر سیف‌الدین همایون فرخ (متخلص به گامایون) -از مترجمین آثار روسی- بود.