حسن هنرمندی

(1307 - 1381 هـ.خ)

در سالِ ۱۳۳۰ هم برای ادامه‌ی تحصیل به پاریس رفت؛ ولی به علّتِ قطعِ ارز که از سوی دولتِ وقت صورت گرفت مجدّداً در سالِ ۱۳۳۲ به ایران بازگشت و در دانشکده‌ی ادبیاتِ دانشگاهِ تهران، مدرکِ کارشناسیِ زبانِ فرانسه گرفت. هنرمندی در سالِ ۱۳۴۲ دوباره به فرانسه رفت و در سالِ ۱۳۴۷ با مدرکِ دکتری در رشته‌ی زبانِ فرانسه به ایران بازگشت. رساله‌ی دکتریِ هنرمندی درباره‌ی تئثیرِ ادبیاتِ پارسی بر آثارِ آندره ژید بود که در این زمینه کتابی هم به نامِ «آندره ژید و ادبیاتِ پارسی» منتشر کرد. چند اثرِ مهمّ آندره ژید به نام‌های «مائده‌های زمین»، «سکّه‌سازان»، «آهنگِ روستایی» و «داستایفسکی» را به زبانِ پارسی ترجمه کرد و کتابی به نامِ «بنیاد شعرِ نو در فرانسه» نوشت که بارِ نخست در سالِ ۱۳۳۶ با نامِ «از رمانتیسم تا سوررئالیسم» و بارِ دیگر به نامِ «بنیاد شعرِ نو در فرانسه» در سالِ ۱۳۵۰ منتشر شد. حسن هنرمندی در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ و نیمه‌ی نخستِ دهه‌ی ۵۰، فعّالانه به کارِ روزنامه‌نویسی و مجلّه‌نویسی مشغول‌شد و مقاله‌های گوناگونی در زمینه‌ی ادبیاتِ فرانسه و شعر و ادبیاتِ پارسی نوشت. او سال‌ها در دانشگاهِ تهران و چند مدرسه‌ی عالیِ دیگر به تدریس ادبیاتِ تطبیقی، زبانِ فرانسه و ادبیاتِ پارسی پرداخت. پس از پیروزیِ انقلاب هم از وطن کوچ‌کرد و مدّتی در دانشگاهِ الجزایر -ازسوی دولتِ فرانسه- به تدریس زبانِ پارسی همّت‌گمارد. این استاد توانا سرانجام در ۲۶ شهریورِ سالِ ۱۳۸۱ در شهرِ پاریس، با خوردن چند قرصِ خواب‌آور همراه با کنیاک، به زندگیِ خود پایان داد.