شکران جان عزیزم، سلام. ممنون که برای کمک به دوستان و عدم گمراهی آنها با کمال بزرگواری فرمایش خود را اصلاح میکنید. امیدوارم خداوند چنین جوانمردی و ادبی نیز نصیب این حقیر، دفترپور کمتر از هیچ، بفرماید. آمین! والسّلام.
دوست گرامی، این حقیر نه علاقهای به فضلفروشی دارد و نه وقتی برای آن. حضرتعالی را به کتابهای تخصّصی تاریخ زبان ارجاع نمیدهم. حق دارید چنین اشتباهی بکنید زیرا در متون قدیمی انگلیسی در کلمهای مانند press اولین s به صورت همین علامت و دوّمین s به صورت عادی آن به کار میرود! اگر باور نمیفرمائید جملۀ زیر را مشاهده کنید
The variant lowercase form long s ( ſ ) lasted into early modern English, and was used in non-final position up to the early 19th century
که در ویکیپیدیا و آدرس ذیل آمده است:
http://en.wikipedia.org/wiki/English_alphabet
با احترام.
بعدالتّحریر: از استاد ارجمند نیز، جناب سهیلی، جهت گهرهای گرانبارشان که همیشه برای این حقیر آموزندهاند متشکّر است.
به هر حال، حرف «s» در تاریخ چاپ کتاب به صورت علامتی شبیه انتگرال در ریاضی نوشته میشده
سلام دوست من، خداوند بر نیکی تو بیفزاید.
به این همه توضیحات نیازی نبود.این مستشرقینی که نام بردید نیتشان هر چه بوده به گردن ما حق دارند بخصوص شادروان نیکلسون که بینایش را درین راه از دست داد. این حقیر چنین پنداشت که توضیحی دهد تا دوستان از زحمات شما بهره ای گیرند و گر نه این هیچ مدان حتی اگر هم نصف کلمه نوشته می شد در خواندن آن مشگلی نمی داشت.در هر صورت چنین نیست که فرمودی و در 200 سال پیش هم حرف "S" به همین صورت فعلی نوشته می شده. علت مساله همان است که عرض کردم. به عنوان مثال بنگرید به صفحه 194 از متن کتاب سطر هشتم : واژه "distress" که به صورت "diftrefs" نوشته شده یعنی دستگاه در یک کلمه یک "S" را درست خوانده و دو "S" دیگر را به صورت "f" یا همان علامت انتگرالی که فرمودید دیده است.
شکران عزیز!
سلام. متن «dpf» اصلی مملو از یادداشت و لکّههای جوهر خودنویس بود. متنْ چاپِ 1802 میلادی، یعنی 212 سال پیش است. در آن روزگار هنوز ادوارد براون و بسیاری مستشرقین دیگر نبودهاند و این حقیر نسبت به ایراندوستی گلادوین خوشبینتر از سایر مستشرقین است که آلودۀ اغراض استعماری بودهاند. البته کسانی مثل نیکلسون استثناء هستند. مستشرقین و مبلّغین امریکایی در آن روزگار هنوز از اروپائیان پاکتر بودهاند. جکسون هم آدم خوبی بوده است. به هر حال، حرف «s» در تاریخ چاپ کتاب به صورت علامتی شبیه انتگرال در ریاضی نوشته میشده، مانند علامتی که هنوز در آلمانی امروز هست. پس، متن قطعاً از نرمافزاری اخذ و تبدیل نشده است. این حرف s رسمالخط قدیمی انگلیسی است. قصد داشتم ترجمههای انگلیسیِ آثار «کلاسیک» فارسی را از منظر ترجمهپژوهی و ادبیات تطبیقی بررسی کنم، ولی افسوس که همۀ آرزوها را باید با خود به گور ببرم. بنابراین، سعی میکنم متونی را که برای پژوهشهای خود فراهم آورده بودم به تدریج در سایت و در اختیار همه قرار دهم تا شاید دیگران آرزوی برنیاوردة این حقیر را به تحقّق برسانند. نمیدانم فیلمنامۀ «نامهای که هرگز فرستاده نشد» را، نوشتۀ والری اوزیپف، ترجمۀ باقر مؤمنی، خواندهاید و یا اصلاً فیلم آن را دیدهاید یا نه. خلاصه، به قول آن کتاب، ما که به جایی نرسیدیم امیدوارم شما سعادتمند شوید. نمیدانم باید از شما تشکّر کنم که دهان پر گویِ این حقیر را باز کردید یا معذرت بخواهم. ببخشید.
دیدگاههای کتاب الکترونیکی گلستان سعدی: واژگان فارسی - انگلیسی
دقیقا چنین است که شما می فرمایید.
The variant lowercase form long s ( ſ ) lasted into early modern English, and was used in non-final position up to the early 19th century
که در ویکیپیدیا و آدرس ذیل آمده است:
http://en.wikipedia.org/wiki/English_alphabet
با احترام.
بعدالتّحریر: از استاد ارجمند نیز، جناب سهیلی، جهت گهرهای گرانبارشان که همیشه برای این حقیر آموزندهاند متشکّر است.
آفــرین بــر زبــان شــیرینت .... کاین همـه شــور در جهــان انـداخت
سلام دوست من، خداوند بر نیکی تو بیفزاید.
به این همه توضیحات نیازی نبود.این مستشرقینی که نام بردید نیتشان هر چه بوده به گردن ما حق دارند بخصوص شادروان نیکلسون که بینایش را درین راه از دست داد. این حقیر چنین پنداشت که توضیحی دهد تا دوستان از زحمات شما بهره ای گیرند و گر نه این هیچ مدان حتی اگر هم نصف کلمه نوشته می شد در خواندن آن مشگلی نمی داشت.در هر صورت چنین نیست که فرمودی و در 200 سال پیش هم حرف "S" به همین صورت فعلی نوشته می شده. علت مساله همان است که عرض کردم. به عنوان مثال بنگرید به صفحه 194 از متن کتاب سطر هشتم : واژه "distress" که به صورت "diftrefs" نوشته شده یعنی دستگاه در یک کلمه یک "S" را درست خوانده و دو "S" دیگر را به صورت "f" یا همان علامت انتگرالی که فرمودید دیده است.
سلام. متن «dpf» اصلی مملو از یادداشت و لکّههای جوهر خودنویس بود. متنْ چاپِ 1802 میلادی، یعنی 212 سال پیش است. در آن روزگار هنوز ادوارد براون و بسیاری مستشرقین دیگر نبودهاند و این حقیر نسبت به ایراندوستی گلادوین خوشبینتر از سایر مستشرقین است که آلودۀ اغراض استعماری بودهاند. البته کسانی مثل نیکلسون استثناء هستند. مستشرقین و مبلّغین امریکایی در آن روزگار هنوز از اروپائیان پاکتر بودهاند. جکسون هم آدم خوبی بوده است. به هر حال، حرف «s» در تاریخ چاپ کتاب به صورت علامتی شبیه انتگرال در ریاضی نوشته میشده، مانند علامتی که هنوز در آلمانی امروز هست. پس، متن قطعاً از نرمافزاری اخذ و تبدیل نشده است. این حرف s رسمالخط قدیمی انگلیسی است. قصد داشتم ترجمههای انگلیسیِ آثار «کلاسیک» فارسی را از منظر ترجمهپژوهی و ادبیات تطبیقی بررسی کنم، ولی افسوس که همۀ آرزوها را باید با خود به گور ببرم. بنابراین، سعی میکنم متونی را که برای پژوهشهای خود فراهم آورده بودم به تدریج در سایت و در اختیار همه قرار دهم تا شاید دیگران آرزوی برنیاوردة این حقیر را به تحقّق برسانند. نمیدانم فیلمنامۀ «نامهای که هرگز فرستاده نشد» را، نوشتۀ والری اوزیپف، ترجمۀ باقر مؤمنی، خواندهاید و یا اصلاً فیلم آن را دیدهاید یا نه. خلاصه، به قول آن کتاب، ما که به جایی نرسیدیم امیدوارم شما سعادتمند شوید. نمیدانم باید از شما تشکّر کنم که دهان پر گویِ این حقیر را باز کردید یا معذرت بخواهم. ببخشید.