موسیو ابراهیم و گلهای قرآن

ابراهیم آقا و گل های قرآن" داستان رهایی پسری ست از بند پدر. "موسی" که با پدر بداخلاق و ساکت و خسیس اش تنها زندگی می کند، روزی تصمیم می گیرد کاری را که دوست دارد انجام دهد. به محله ی "پارادی" می رود و با زنی می خوابد تا مرد شود. جمله ی شروع داستان در عین این که حاوی ی مفهوم اثر است، جذابیت و گیرایی ی خاصی دارد:
"یازده ساله بودم که خوکچه ام را شکستم و رفتم الواطی!"
"موسی" با "ابراهیم آقا"، مغازه دار مسلمان صوفی مسلکی آشنا می شود و پله های بزرگ شدن – مرد شدن – را یکی یکی می پیماید. اتفاقاتی که در زندگی ی او روی می دهد در عین تلخ بودن درس های بزرگی می شوند تا او مستقل، راه خود را پیدا کند.
"در مدرسه با خودم گفتم که یک دقیقه هم وقتم را نباید تلف کنم. باید عاشق شوم ... می بایست به همه ثابت کنم که می شود مرا دوست داشت آن هم پیش از آنکه بفهمند که حتی پدر و مادرم، یعنی تنها کسانی که مجبور بودنند تحملم کنند، نتوانسته بودنند دوستم بدارند و ترجیح داده بودند فرار کنند."
رابطه ی "موسی" با "ابراهیم آقا" رابطه ای می شود در راستای تعالی ی هر کدام. هر یک از دیگری چیزی می گیرد که ندارد و سخت به آن محتاج است.
"چشم های مرا می بست و به اماکن عبادت می برد و من از بوی محل مذهب حاکم در آن مکان را حدس می زدم.
- این جا بوی شمع میاد، حتما کلیسای کاتولیکه.
- درست گفتی سنت آنتوانه.
- این جا بوی کندر میاد، باید کلیسای ارتدکس باشه.
- درست گفتی، سنت سوفیا است.
- این جا بوی پا میاد، حتما مسجده. عجب بوی تندی!
- بله، این جا مسجد کبوده. ولی ... "
که البته طنز و کنایه ای ظریف و زیبا نیز دارد، که در ادامه ی گفتگو روشن می شود.