آتش بدون دود - جلد 7

آتش، بدون دود، رمان بلندی است اثر نادر ابراهیمی که در هفت جلد منتشر شده و نویسنده در آن پس از اشاره به زیبایی‌های ترکمن‌صحرا در سه جلد اول در چهار جلد بعد به شیوه‌ای داستانی-تاریخی به بیان مبارزات انقلابی معاصر پرداخته است.

فکر اصلی این داستان بلند را که به گالان و سولماز مربوط می‌شود، سال‌ها پیش از این، روزی، دکتر خدر فروهر به نادر ابراهیمی داده است؛ نرّادی قهّار، که به هنگام تاس ریختن، از اجدادش سخن گفته‌است، و دربارهٔ شخصیتی نزدیک به «گالان» برای نادر ابراهیمی گفته‌است، و آن داستان، سخت به دل نادر ابراهیمی می‌نشیند و برنخاست تا آتش، بدون دود، شد - جلد اول. در سپاسنامه و یادداشت‌های رمان، نادر ابراهیمی می‌گوید: هرجا که هست، گرامی باد خاطرهٔ «دکتر خدر فروهر ترکمن»، هرچند که تخته نرد را بیشتر از طبابت دوست داشت.
قهرمان رمان در جلد اول گالان اوجا نام دارد که یک قهرمان اسطوره‌ای ترکمن به‌شمار می‌رود. در جلد دوم نویسنده با گذاری کوتاه بر اتفاقات صحرا شرایط را برای معرفی یگانه قهرمانان داستان؛ دکتر آلنی آق‌اویلر و همسر وفادارش دکتر مارال آق‌اویلر فراهم می‌کند. آلنی نوه گالان اوجاست و یک شخصیت واقعی به‌شمار می‌رود. او یک انقلابی تحصیل‌کرده‌است که برای اعتلای نام وطن و رهایی آن از ظلم از هیچ کوششی فرو گذار نمی‌کند. موضوع اصلی بقیه رمان زندگی و فعالیت‌های سیاسی این زوج است.
نادر ابراهیمی برای ساخته و پرداخته کردن آتش بدون دود بیش از سی سال - یعنی نیمی از عمرش- را صرف کرده‌است.

بخشی از کتاب :
سرهنگ مولوی که ظاهرا وضعیت آلنی-مارال تحت نظرا و بود بار ها و بار ها آن ها را فراخواند و آن ها را مورد بازجویی قرار داد . آلنی-مارال هرگز اجازه زورگویی به ساواک ندادند و هر بار تا چایی که می توانستند با همان فن بحث جدلی خود آن ها را از بازجویی های بی نتیجشان نا امید و خسته کردند . اما ناگفته نماند که آلنی-مارال بارها هم به دلایل نه چندان محکمی به زندان افتادند اما هر بار به سادگی بیرون آمده و اتهامی نسبت به آن ها ثابت نشد .
البته نا گفته نماند که در همه این زمان ها ، شاه مملکت در ذهن خود به این می اندیشید که بتواند آلنی را به سمت نخست وزیری خود منسوب کند و از توانایی های او استفاده کند ؛ اما آلنی به هیچ وجه قصد پیوستن به حکومت فاسدی که خصوصا بعد از تجربه دکتر مصدق ثابت کرده بود راهی برای اصلاحش نیست ، بپیوندد .
چندی بعد آلنی به بهانه سردرد های همیشگی و سنگ کلیه های دائمش از تهران خارج شد و به دور افتاده ترین نقاط کشور رفت و به درد های مردم رسیدگی کرد و مهم تر از آن سعی داشت به مردم نشان دهد که حکومت چه ظلمی به آن ها روا می دارد .در این سفرها ، آلنی به دوستان قدیمی اش که دیگر بیشتر آن ها محکومین غیابی به اعدام بودند هم سر زد . بعد از سال ها با آن ها دیدار کرد . به این شکل آلنی برای مدتی از چشم های مامورین حکومتی دور ماند.