کلاغمرگی

در پایان شعری از کتاب « کلاغمرگی» را می خوانیم:
باید این شعر را برای تو می گفتم
در من اما زاینده رود غمگینی از پا نشسته ست
که آدم ها روی جنازه اش راه می روند
و پاشنۀ کفش هایشان در خاطرات خشک
و خالی ما فرو می رود
دیگر قورباغه ها دم غروب نمی خوانند
و کلاغ های بلاتکلیف روی تابلوی «شنا ممنوع»
به ماهیان مرده فکر می کنند...