قربانی در آیین زرتشتی

با آغاز مطالعات اوستایی و رواج ترجمه های غربیان از گاتاها این دیدگاه که زرتشت مخالف هر گونه قربانی حیوانی است، طرفدارانی پیدا کرد. نخست پارسیان هند و به ویژه اصلاح طلبان ایشان که تا اواخر سده نوزدهم به دست خود حیوانات را قربانی می کردند، این رسم را ترک کردند و پس از آن زرتشتیان ایران تحت تاثیر ایشان با این رسم به مخالفت برخاستند.
کتاب «قربانی در آیین زرتشتی» نگاهی دوباره به مسئله قربانی حیوان در ایران باستان و آیین زرتشتی دارد. مطالب کتاب در پنج بخش گرد آوری شده است:
بخش نخست به منزله کلیاتی درباره قربانی است و دو بخش بعدی به عنوان مقدمه ای بر بخش چهارم، به دو مسئله ی گوشتخواری و شکار در ایران باستان و آیین زرتشتی می پردازد. این دو بخش در حقیقت پاسخ به عده ای از زرتشتیان و بویژه پارسیان است که گیاهخواری پیشه کرده و حذف گوشت از سبد غذایی خود را مستند به سفارش های دینی می دانند.
بخش چهارم با ارائه شواهدی چند از اوستا، متون پهلوی و پارسی و نیز جستجو در دیگر منابع بیش از بیست نوع قربانی در آیین زرتشتی را از زمان تدوین اوستا تا به امروز معرفی کرده است.
در بخش پایانی کتاب با کمک نوشته های چند تن از اوستاپژوهان مانند مری بویس، ژان کلنز و دیگران به نقد و بررسی ادله مخالفین قربانی پرداخته شده است.