دیوان جلال الدین عضد یزدی

به کوشش:احمد کرمی

سید عضدالدین یزدی از بزرگان زمان خود بود و در اواخر عهد سلطان ابوسعید بهادرخان چندی سمت شحنگی فارس را داشت. سخنرانی زبردست بود و در شعر «عضد» تخلص می‌کرد. این هنر در حقیقت میراث معنوی گرانبهایی است که از او به فرزندش سیدجلال رسیده است. سیدجلال الدین که به مناسبت انتساب به نام پدر خود به «جلال عضد» معروف شده و متخلص به «جلال» بود، از شاعران شیرین‌گفتار قرن هشتم هجری است. تاریخ تولد او معلوم نیست، اما درگذشت او را بین سال‌های 754 و 758 حدس زده‌اند. جلال اشعارش همه شیرین و روان و شیواست. در قصیده به شیوه قصیده‌سرایان قرن هفتم و در غزل به شیوه سعدی استادی و زبردستی نشان داده است. اشعار او افزون بر سلاست و انسجام لفظی و معنوی، از اندیشه‌‌های عرفانی نیز چاشنی گرفته است. در مجموع دیوان او دربرگیرنده اشعار دلنشینی است.