پزشکی آینده، پزشکی سیستمی، پزشکی P4

برای درک جهان بیولوژیک، دانشمندان ناچارند که به سوی ناشناخته‌ها، به ویژه به سوی چالش‌های بزرگ پیش روند. چالش‌هایی که با پرسش‌هایی عظیم و پیچیده همراه هستند. سیستم‌های بیولوژیک از قوانین حاکم بر سیستم‌های پیچیده پیروی می‌کنند.
یک سیستم پیچیده دارای تعداد زیادی اجزای بر هم کنش است که فعالیت انباشتی آن‌ها نمایی غیر خطی داشته و به شکل آشکار تحت فشارهای خاصی نیز رفتار خود سازمان‌دهی از خود نشان می‌دهند. برای مدل سازی هر رفتار پیچیده، ما می‌بایست از اجزاء تشکیل دهنده‌ی جدا از هم آن زیرسیستم‌ها و نیز الگوی پیچیده‌ی ”خودسازماندهی“ که از بر هم کنش این اجزاء خاص
می‌آیند، آگاهی داشته باشیم.
تاکنون اساس روش شناخت فرآیندها بر پایه‌ی روش‌های استقرایی و خرد کردن سیستم به اجزاء تشکیل دهنده‌ی آن و بررسی روابط خطی این اجزاء بوده است. هر چند در پنج سده‌ی گذشته، بشر توانسته است بر این پایه به پیشرفت‌های بسیار بزرگی
نایل شود ولی طی چند دهه‌ی گذشته پی برده است که این شیوه، پاسخگوی شناخت سیستم‌های پیچیده مانند سیستم‌های بیولوژیک نیست و از این رو کم‌کم تفکر سیستمی در کاوش‌های علمی، راه خود را باز می‌نماید.
در حقیقت تفکر سیستمی، رهیافتی بسیار فرا دقیق برای دریافت روابط غیر خطی است که روش‌های استقرایی در علم، توان دریافت آن‌ها را ندارند. بنابراین تفکر سیستمی، بینش درک ماهیت کل سیستم را امکان پذیر می‌سازد؛ با درکی که نمی‌توان بر پایه‌ی مطالعه‌ی مجزای اجزای سیستم به دست آورد. بدین سان تفکر سیستمی یک پارادایم است که پیوستگی‌های میان اجزاء گوناگون و بر هم کنش آن‌ها را تحت رصد قرار می‌دهد. امروزه به دانش بیولوژی و در نتیجه پزشکی به صورت دانش اطلاعات نگریسته می‌شود.