چشم‌انداز تربیت در ایران پیش از اسلام

از متن کتاب:
اسب سواری چون جزو حاجت عمومی بود از کودکی در برنامه ی تربیت بوده است. در سواری، پارس ها مانند یونانی ها زین و رکاب به کار نمی بردند. د ر موقع سوار شدن براسب می پریده اند یا به کمک هم پا می داده اند... اطفال را در فنون اسب سواری می ورزانیده اند، مخصوصا به عنوان شکار وتیراندازی و امثال این کارها و منظور کلی، روش های تربیت جنگی بود. در نتیجه ی این تربیت، سواران ایرانی چابک و ماهر می شدند و کارهای سخت بر روی اسب چه در جنگ و چه در شکار انجام می دادند.