مرده‌ های بی کفن و دفن و خلوتگاه

ژان‌پل سارتر، فیلسوف، اگزیستانسیالیست، رمان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و منتقد شهیر فرانسوی، در سال ۱۹۴۱، نمایش‌نامه “مردگان بی‌کفن و دفن”، را نوشت. مردگان بی‌کفن و دفن،‌ یک نمایش‌نامه در چهار پرده‌ است.

در زمان جنگ،‌ طبق دستور از طرف نهضت مقاومت فرانسه، دوستان مشترکی به نام‌های فرنسوا، سوربيه ، لوسی، كانوريس و هانری، به يك دهكده حمله كرده‌اند ولی توسط آلمان‌ها دستگير شده، شکنجه می‌شوند و انتظار مرگ‌شان را می‌کشند.
در نمایش‌نامه مردگان بی‌کفن و دفن، با انسان‌هایی طرف هستیم که بر حسب موقعیت و قدرت‌شان تصمیم می‌گیرند، انتخاب می‌کنند که خوی انسانی داشته‌باشند یا خوی حیوانی‌شان را به نمایش بگذارند. سه نفری که نسبت به پنج نفر، برتری دارند و تصمیم بر آزار و شکنجه آن‌ها می‌گیرند و پنج انسان‌ ِ دم مرگی که تصمیم بر تحمل شكنجه می‌گیرند و سعی دارند تا لحظه آخر، هم‌بستگی‌شان را حفظ کنند.
نمایش‌نامه مردگان بی‌کفن و دفن، یکی از هزاران چهره‌ی زشت و خبیث جنگ را، آشکار می‌کند. انسان‌هایی که مقابل هم می‌ایستند، یکدیگر را می‌درند و می‌کشند و شاید هم اصلا نمی‌دانند برای چه دارند این‌گونه، رفتار می‌کنند. افرادی که ابتدا گم‌نام‌اند و بعد، با بد‌نامی از جهان می‌روند و تنها به واسطه برتری‌شان، انسان دیگری را متحمل غم و درد می‌کنند. غم‌انگیزتر آنکه، شکنجه‌گر از این همه عذابی که به قربانی روا می‌دارد نه خرسند می‌شود و نه آرام؛ بلکه بیمارتر و رنجورتر می‌گردد و گوهر انسانیت و شرافتش را بیش از پیش، به قهقرا می‌فرستد، تا آنجا که دیگر نمی‌تواند بازیابدش.