‏‫گ‍ل‌ ب‍ر گ‍س‍ت‍ره‌ م‍اه‌: ی‍ک‌ ت‍ذک‍ره‌ ک‍وچ‍ک‌ ت‍غ‍زل‌ م‍رب‍وط ب‍ه‌ س‍ال‌ ۱۳۴۸‬

از دفتر گل بر گستره ی ماه:

اعتباری ست برای تنِ آب
شست و شو دادن گیسوهایش
خنده اش - معجزه در معجزه اش -
انفجار همه گل هست سوی گل هایش
او که منصور زنان در همه جاست
چهره اش، نعره ی زیبای اناالحق هاست
مقطع قلب پرنده ست صمیمیت او
خواب را می ماند
اما
در کنار من خاکستر خوابش
خفته ست
گل که بر گستره ی ماه قدم بردارد، اوست
و خداحافظی اش
آنچنان چلچله سانست که من می خواهم
دائماً باز بگوید که: خداحافظ، اما نرود
و سخن گفتن او
مثل اسطوره ی یک جنگل شیشه ست، که بر سطحش
بلبل از حیرت، دیوانه شده، لال شده است