گفتگو در تهران

"گفتگو در تهران" نام رمان تازه منتشر شده‌ی سید مهدی موسوی‌ست. داستان در سال ۸۸، حول محور سیزده شخصیت و در پایتخت ایران، تهران اتفاق می‌افتد. داستان روایتی غیرخطی و سیال دارد و محدود به فضا و زمان خاصی نمی‌شود.
اگرچه در نگاه نخست [ و در لایه‌ی سطح کار ] ما با یک عاشقانه‌ی سیاسی طرف هستیم اما در بطن، این رمان تجزیه و تحلیلی‌ست عمیق از نسل معاصری که در کشورهای درحال توسعه زندگی می‌کنند.
می‌توان این رمان را با توجه به فرم روایت، رابطه‌‌های بینامتنی و ارجاعات فرامتنی، تغییر مداوم راوی و زاویه‌ی دید، چندصدایی، استفاده از ظرفیت‌های زبانی و مهم‌تر از همه، فضای به‌ کار گرفته شده در آن، یک رمان پست‌مدرن دانست. با این حال، نویسنده خود را محدود به یک جنبش و مکتب ادبی خاص نکرده است.
نام رمان برگرفته شده است از رمان "گفتگو در کتدرال"، اثر معروف "ماریو بارگاس یوسا" که جزو افرادی‌ست که نامش در صفحه‌ی تقدیمات آمده است، اما با این حال بین این دو اثر شباهت چندانی نه در فضای کلی دیده می‌شود و نه حتا در فرم !
در گفتگو در تهران ما شاهد بسیاری از ادای احترامات آشکارا و پنهان و ارجاع به فیلم‌ها، کتاب‌ها و آثار هنری مختلف هستیم که بسیاری از آن‌ها چیزی بیش‌تر از یک اشاره‌ی ساده است. خواندن و تماشای هر یک از این آثار می‌تواند کلیدی باشد برای گشودن دیدی تازه در فهم پیچیدگی‌های به کار رفته در گفتگو در تهران.
بی‌شک همان‌گونه که مخاطب حرفه‌ای ادبیات از تکنیک‌های پیچیده‌ی به‌کار رفته برای ایجاد لحن، فرم و مهم‌تر از همه تحلیل‌های روانکاوانه با مبانی مکاتب "فروید"، "یونگ" و "لاکان" در اثر لذت خواهد برد، مخاطب عام هم از روایت عاشقانه-سیاسی کار و کشف گره‌های آن لذت مخصوص به خود را خواهد برد و دو لذت متمایز در دو خوانش متفاوت از دو طیف متفاوت از مخاطبین اثر شکل خواهد گرفت.