مجمع البحرین

مجمع البحرین یکی از جامع‌ترین نگاشته‌های دهه دوم از نیمه اول سده هشتم هجری است که درباره فلسفه با مشرب عرفانی و آداب و آراء علمی خانقاهی به زبان فارسی تصنیف شده است. نویسنده این کتاب شمس الدین ابراهیم ابرقوهی از عرفانی زمان قرن هفت و هشت بود و در ابرقوه از توابع یزد منصب محتسبی داشت و این کتاب در تصوف را با انشاء فصیح و شیوا به اسم مجمع البحرین تألیف کرده است. وی بیشتر عمر خود را در نیمه دوم سده هفتم سپری کرده و دوران پختگی را در دو یا سه دهه هشتم گذرانیده است. از نکات قابل توجه این کتاب اشاراتی است که در زمینه یکی دو متن دیرینه فارسی و مؤلفان آنها که در مطالعات و تحقیقات کتابشناسی، حائز اهمیت فراوان است. ابرقوهی سوای ترجمه و نقل فصلی از مشکاة الانوار محمد غزالی، به نقل و تحریر دو رساله دیگر نیز پرداخته که عبارتند از: تبصرة المبتدی قونوی و معراج‌نامه ابن سینا.