چاه

صدف جان
با یک عالم تاخیر، دیدگاهمو راجع به اثرت مینویسم.اول اینکه قلمت سبز.....
بعد اینکه برخلاف سیاوش خان، دوست عزیزمون، من معتقدم شخصیت بی هویت رو راحت تر میشه باهاش همذات پنداری کرد.انگار ادبیات مدرن روبه جزئیات شخصیتی کمتر و جزئیات روانشناختی بیشتر میره. رد آثار ساموئل بکت رو تو کارت دیدم....مثل در انتظار گودو....
خب طناب های پوسیده رو که همه داریم توی زندگیمون و متاسفانه هی هم بهش آویزون میشیم. حالا خوبه شخصیت اول داستان خودشو از بند اون طنابا رها کرد .....حتی اینکه بدونی هم اون طنابا پوسیده اس خودش پیشرفت قابل توجهیه.
انگار توکلمون به منبع اصلی (همون نور) کم میشه و لجوجانه اصرار داریم بدون کمک و توسل به اون نور از پس مشکلات بربیایم.حالا انگار شخصیت اول نورشو پیدا کرده.خوش به احوالش.
نمیدونم چرا ته دلم امیدوارم دیگه برنگرده پیش دکتر.
دکتر اطرافیان ماست، شاید هم خود ما در برابر بقیه رفتار همین دکترو داریم.
مثلا تا میبینیم یکی گریه میکنه فوری بغلش میکنیم و اصرار داریم بگه جریان چیه اما تا شروع میکنه به حرف زدن غرق خودمون میشیم و طرفو ازیاد میبریم....خمیازه های دکتر منو متوجه بی تفاوتی خودم کرد....گاهی همونقدر به اطرافیانم بی توجهم و خودخواه میشم.
در کل اثرات حداقل برای من که تلنگری بود....یه کنایه ی ظریف و هنرمندانه.
بازم برمیگردم به اولش: قلمت سبز

سلام . . از منظر روانکاوی جالب بود . . دیالوگ ها کوتاه و جالب بود و به خوبی حس تعلیق را در آدم زنده نگه می داشت . . . اگر جنسیت و نوع شغل بیننده رویا مشخص می شد شاید کمی جنبه ملموس تری پیدا می کرد . . . البته هر کسی می تواند برداشت خاصی از این داستان کوته داشته باشد . . حتی می توان تفسیر سیاسی هم از آن داشت . . . به هر حال داستان قبلی شما ( همستر ) در من تاثیر خیلی عمیق تری به جا گذاشت پس از چند سال هنوز در خاطرم هست . . . امیدورام همچنان موفق و پیروز و شاد باشید و آزاد و رها از هر چاه و حفره ای ! ! ! ! !