واژه های ترکی در فارسی

همچنین این را هم یادم رفت که بگویم در زبان ترکی واژگان پارسی کم نیست و زبان یَنگی یا رسمی همه دودمان های ترک در ایران پارسی بوده است (همچنین زبان ینگی نخست عثمانیان پارسی بوده است) و در برهمکنشی این دو زبان واژگان بسیاری از پارسی به تورکی رفت، ویکی پدیا فارسی بنگرید متن لینک و در زمان مصطفی کمال، نام گرفته به آتاتورک، بسیاری از این واژگان همراه با واژگان بیگانه دیگر مانند واژگان تازی جایگزین شد (با این روی اکنون هنوز هم هستند، همانند هر کس، هیچ، آرزو، نماز و ...) نویسنده دارد واژگان پارسی را در زبان ترکی، وارون میکند و واژگان ترکی در زبان پارسی نشان میدهد همانند تیر را که گفتم، ایشان تیرک را از کارواژه یا فعل دیرمک تورکی که "دیر" نخستش تورکی شده واژه تیر است، میداند و از این نا آگاه است که در زبان پارسی نو "ت" به "د" دگرگون میشود و نه وارون آن! همانند دات که داد شد، خوتای که خدای شد و ... ک پایانی واژه پسوند حقارت یا خردی است و مانایش تیر خُرد است. همچنین واژگان تازی را ترکی کرده است. همچون پایکوبی ُسماع که ایشان آن را سما میخواند (باز هم واژه تازی است و به چم آسمان است) از کارواژه سیندیرماق تورکی میداند! این واژه کجا! سما کجا! کسی که تورکی نداند به کشکی بودن این ریشه یابیها پی میبرد. برای آنکه نشان دهم نِپیگ یا کتاب ارزش خواندن ندارد بخشی از آن را می آورم:
باغ - ... زمینی که در آن دیوار کرده است و انواع درخت را در آن کاشته باشند. مولف می نویسد واژه باغ ذر زبان پهلوی به همین ریخت مورد استفاده قرار میگرفته است در یکی از منابع روسی درباره واژه باغ که در زبان ترکی و زبان روسی به معنی "تاکستان به کار می رود، همسانی های زیادی نشان میدهد و درباره منشاء این واژه دو دیدگاه بیان میکنند که اولی ترکی بودن واژه است و دومی اینکه ریشه باغ را به زبان سغدی میرسانند. اما چنین نظری را نمیتوان پذیرفت هر چند این واژه در زبانهای ایرانی پهلوی و سغدی به کار رفته است. اما واقعیت این است که این واژه از زبان ترکی به این زبان ها وارد شده است. (رویه 32)
همان گونه که می بینیم ترگمان (یونس وحدتی هلان) از روی خشک اندیشی بخش واژه باغ را تَرگُمانی نکرده است و بدون هیچ پروهان یا برهانی آن را در پایان ژاژخایی اش ترکی میداند! زبان روسی همانند زبانهای ایرانی از زبانهای هندواروپایی است. این نِپیگ از روی کینه توزی شوونگرایانه (Chauvinism) نوشته شده است و با انگیزه تیره گرایانه هم ترگمانی شده است. بسیاری از هم میهنان آذری ما ریزه خواران ترکان شده اند و شیفتگی شان به آن اندازه است که بازیچه تورکان کِمالگرا (Kemalist) شده اند، کسانی که آذریان را تورک نمیداند و تنها ترکیه ای ها را تورک راستین میدانند.

نویسنده از خشک اندیشی آکنده است. ایشان دارای پیش پندار بودش ترکها در باستانی ترین زمانه ها درون آذربایجان میباشد و بر پایه همین برآیند میکند. نویسنده واژه "تیر" را ترکی میدانند! با آنکه تیر پهلوی است یا چک را از چکمک میداند و چکیج را ریشه گرفته از واژه پیشین میداند! با آنکه نمی گوید چکیچ از چکش پارسی آمده است و سپس در آخر ژاژخایی هایشان می افزاید:((این واژه در زبان ادبی پارسی جایگاه ممتازی دارد و علاوه بر معنای سیلی در معنای ترکه حلاجی پنبه کاربرد زیادی دارد.)) نه ایشان گواهی بر مانای سیلی به چم ترکه حلاجی پنبه آورده و نه بنده یافتم. همچنین زبانزد "چک زدن" در گویش مردم کوچه و بازار است و بنده در زبان ادبی "سیلی" "توگوشی" و "کشیده" و "خوابانده" شنیده و دیده ام. (نمونه اش زنده یاد فردوسی: همی‌خورد سیلی و نگشاد لب/هم از نیمهٔ روز تا نیم شب) همچنین نویسنده واژه انگ را ترکی میداند و آن را برگرفته از آنماق به چَم "یادآوری" میداند! عمید گمانه میزند که انگ از واژه انگلیسی "Ink" که در پارسی "انک" به زبان آورده میشد، آمده باشد. (دهخدا در فرهنگش در کنار یادآور شدن انگلیسی بودن واژه "انک" درباره اش این گونه آورده است: در اصطلاح تجارت نشان و علامتی که بر روی عدل و مال التجاره نویسند.). پان-تورکها همیشه از برای کمبودهای فرهنگی به شهرگانی خواری یا تمدن خواری آوازه داشتند. بنده نمیگویم واژه ترکی در پارسی نیست، با این روی نوشته ایشان از دسته کتابهای زرد است و از روی سوگیری نوشته شده است.

چه خوب است که کتاب های بدور از اندیشه های برتری نژادی نوشته شوند ، نه همچون نویسنده این کتاب که دس و پاچه و بی منبع خواسته بگوید ما برتریم