ای آفتاب ایران

سخنی با خواننده
من با شعر کلاسیک فارسی از همان آغازش که ابوحفص سغدی، که شاید بود و شاید گفت: «آهوی کوهی در دشت چگونه دوذا/ او ندارد یار، بی یار چگونه بوذا؟» تا زمان نوکلاسیکها که برجسته ترینشان، محمّد تقی بهار (ملک الشعراء)، گفت:«آزادی، ای خجسته آزادی/ خواهم که تو را به تخت بنشانم!»، پژوهشگرانه آشنایم، و با شعر جدید، از نخستین نوآزماییهای میرزادۀ عشقی، مجدالدّین میرفخرایی (گلچین گیلانی)، پرویز ناتل خانلری، و علی نوری اسفندیاری (نیما یوشیج) و سلسلۀ شاعران پس از آنها تا به امروز، زندگی کرده ام. با اینکه می گویم و معتقدم که شعر تعریف نمی پذیرد، با اطمینان می گویم که شعر را از غیر شعر، به آسانی کارِ گوهر شناسی که با یک نگاه به هر گوهر و گوهرنمایی، قدر و قیمت آن را تعیین می کند، بازمی شناسم.
وقتی که می گویم شعر جهانی ، منظورم شعری است که از هر زبانی به زبان دیگر برگردد، شعر جهانی یعنی شعری که در هنگام حدوث آن « انسان تاریخیِ» شاعر بیدار بوده باشد و دریافت « انسان الآنی » او را گرفته است و از صافی نگاه انسانیت مشترک در تاریخ گذرانده است تا صدای او بتواند با آهنگ آواز نهفته در درون هر کس و همه کس بیرون آید.