رها گشتن از گذشته

.
در زندگی، سخت ترین چیز، انداختن گذشته است. زیرا انداختن گذشته یعنی انداختن تمام هویت، انداختن تمام شخصیت. یعنی انداختن خودت. تو چیزی جز گذشته ات نیستی،تو چیزی جز شرطی شدگی هایت نیستی. این دورانداختن لباس هایت نیست ، گویی که پوست انسان کنده می شود.گذشته تنها چیزی است که در مورد خودت می دانی. انداختن آن دشوار است ، سخت ترین چیز در زندگی است. ولی کسانی که جرات انداختنش را داشته باشند، فقط آنان زندگی می کنند. دیگران فقط تظاهر به زندگی کردن می کنند، آنان فقط خودشان را به نوعی می کشانند ، بدون هیچ سرزندگی vitality ،نمی توانند سرزنده باشند. آنان در حداقل زندگی می کنند. و درحداقل زندگی کردن، یعنی از کف دادن تمامی زندگی.شکوفایی وجود فقط وقتی رخ می دهد که نیروهای بالقوه ات را در حد بهینه به کار ببری. خداوند فقط در بیان بهینه وجودت است که فرا می رسد ، در اینجاست که شروع می کنی به احساس حضور الوهیت. هرچه بیشتر ازمیان برخیزی، حضور الوهیت را بیشتر احساس می کنی. ولی آن حضور فقط بعدها احساس خواهد شد. نخستین شرط این است که از میان بروی. این نوعی مرگ است.