رنج بی اجر

بیا و بنگر کار دنیا نه هیچ است تا بر صورت سبزه ای بهاری سازد از نو و نه هیچ تا از خشم ناگزیر سرما باشد تو را پناه پس استوار باش سبکبال پر بگیر بگسل ز پای زنجیرهای این تردید قید آور را باشد که " به راه بادیه رفتن به که نشستن باطل که گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم "