تاریخ زیبایی شناسی

خوب به نظر میاد.

ممنون
تمامی کتب مفید و خوبند.

ممنون بابت کتاب

نحوه ی دید افلاطون به هنر به گونه ای است که هنر را برای تعالی و رشد انسان میخواهد یعنی به هنر به عنوان یک جنبه ی آموزشی برای تربیت یک انسان " بهتر و شریف تر" مینگرد و قطعن هنر رو به دسته های خوب و بد تقسیم میکند حتی هنرها نمایشی را به علت آنکه انسان را " اغوا " میکنند که " خنده و یا گریه ی افراطی و خارج از اعتدال " داشته باشد محکوم میکند ولی ارسطو برخلاف او تراژدی را میپسندد به نظر او در تراژدی " کاتارسیس = ترکیب ترس و شفقت" وجود دارد ، تماشاگر یک نمایش تراژیک از طرفی میترسد که اتفاقات ناگواری که برای شخصیت اصلی نمایشنامه رخ میدهد برای او هم اتفاق بیوفتد و از طرفی دلش به حال آن بیچاره میسوزد. {رنج بردن برای آموختن }
شوپنهاور و نیچه برعکس دوستان در هنر به دنبال آموختن نیستند بلکه هدف شان " رها شدن " است ، انسان که حیوانی است واقف بر مرگ خویش برای تسلی یافتن خود به هنر روی آورد تا در آن غرق شود و از تفکر دور شود و تراژدی به قطع اوج خلاقیت بشر در هنر است ، ماهیت هنر ضد دیالکتیکی بودن آن است و اگر ما به عقل گرایی روی آوریم مرگ تراژدی اتفاق می افتد.
وقتی به یک تابلوی هنری نگاه میکنیم و در آن غرق میشویم (خلسه ی دیونیزوسی ) نباید به دنبال واژگانی باشیم برای بیان آن حالت یا اینکه به این فکر کنیم که دوستانمان از من انتظار دارند که راجع به این اثر نظر دهم.