دیوان اطعمه مولانا

مولانا ابواسحاق شیرازی حلاج مردی لطیف طبع و مستعد بود و در شهر شیراز همواره مصاحب اکابره از اجناس سخنوری مدح اطعمه اختیار کرده و در این باب کسی چون او سخن نگفته است. او که در قرن نهم می‌زیسته، اعتبارش در شعر به دلیل سرودن اشعاری است غنی که از احاطه‌اش بر شعر و زبان فارسی حاصل شده‌اند؛ اما شهرتش مدیون سرودن اشعاری خوشمزه است. دیوانی دارد مزین به سفره‌های رنگین روزگار خود، معطر به بوی خوش اغذیه ایرانیان آن روزگار و گوارا به اشربه‌ای که مردم در دوره حیات او می‌نوشیده‌اند. افزون بر ارزش‌های هنری و ادبی این اشعار، اهمیت تاریخی و فرهنگی آنها نیز با توجه به نشان دادن آداب غذای ایرانی مردمان آن روزگار فراوان است.