خانه ی آخر

با سپاس از دوستان برای ارائه ی این کتاب در خصوص دولت آبادی تصور من این است که ابتدا باید از کلیدر خوانی آغاز کرد، این سیر خود دامنه ی مفیدی از ساختار داستان نویسی دولت آبادی است.

قسمت زیبایی از کتاب

همیشه بهانه هایی برای زندگی هست .



در روی زمین چیز خوبی یافت نمی شود که سرچشمه اش بدی و پلیدی نباشد .



آرامش و خشنودی بشر بیرون از روح او نیست بلکه در درون خود اوست .



از رنج گریزی نیست آقا ، می ماند راه های درمان رنج های انسان .



ناچیز شماری رنج و مشقات بشری به منزله ی ناچیز شماری انسان است .



اگر یک احمق جسور با استفاده از مقام خود در برابر مردم به شما توهین کند ، آن وقت عذاب روحی را احساس خواهید کرد به خصوص اگر از چنان نفوذی برخوردار باشد که شما یقین کنید او را مجازات نخواهند کرد .



از همه بدتر و شرم آورتر این است که این زندگی مثل صحنه هی اپرا با شکوه و جلال تمام نمی شود ، بلکه پایانش تکمیل ذلت و خواری پیشین است . مردی که عمر خود را با رنج و شکنجه گذرانده ، سرانجام جز مرگی شوم و وحشت بار انتظارش را نمی کشد .