کوروش کبیر

نقل قول از behdad1970:
لطفا این دو سه دقیقه از فیلم کوروش کبیر ببینید تا از ایرانی بودن خودتان افتخار کنید البته ایران گذشته

این که صحنه هایی از فیلم الکساندر بود که البته روش آهنگ قشقایی گذاشته بودند!!!

کینگو این جریان اشک تمساح چیست؟ بنظر نمی رسد مال هدایت باشد. یا شاید من تا حالا نشنیده بودم! شما منبع موثقی از این کتاب دارید. با تشکر.

افتخار به عظمت باستانی تا آن حد مفید است
که موجب تشویق و پیشرفت مادی و معنوی یک ملت در نبرد آینده او بشود
نه اینکه او را خودپسند و متعصب بار بیاورد و
نه اینکه بخواهند با این نوحه سراییها او را به خواب غفلت ببرند و در فلاکت خود محکوم بکنند.
کسی منکر ملیت، زبان و افتخارات گذشته ایران نمی باشد
تا همان اندازه که نسبت به زمان و مکان در مسیر تاریخی مقامی برای خود احراز کرده ایم
اما تکرار "ملت ششهزارساله!" و ذکر نام سیروس و داریوش و انوشیروان و سلطان محمود و شاه عباس برای مردم نان و آب نمی شود
و عرق وطن پرستی کسی را نمی جنباند و
یک قدم هم ما را جلو نمی برد.

اشک تمساح
صادق هدایت

دسپراتوس فاتح سابق هندوستان و ایران و توران مثل یهودی سرگردان رجوع به اصل کرد و در مستعمراتش که آفتاب بیخوابی بسرش زده بود، بعنوان دزد دریائی راهزنی مینمود و با اینکه تمام خزانه و جواهرات سلطنتی و آثار باستانی میهن عزیزش که از وزن سبُک و از قیمت سنگین بود بار کرده بود،
با تخم و ترکه اش به کار چاق کُنی مشغول بود.
ضمناً از فرط علاقه به میهن مقدسش،
یک توبره خاک کود Guano بسیار ممتاز آنجا را با خودش همراه داشت و در موقع احساس درد میهن، آنرا روی زمین پهن میکرد و رویش خر غلت میزد.
اما چون از فداکاری اخیر وی قدردانی نشد به Verzweiflung دچار گردید،
در صورتیکه خودش گمان میکرد سودا باو غلبه کرده و مبتلا به Saudadesشده است.
بهمین مناسبت به آهنگ دلخراش تانگوی آرژانتینی " نُستالژیا " Nostal Gia
که توی ستار مرحوم میرزا حسینقلی میزد میخواند :
"دسپرا حُـبّ وطن گرچه حدیثی است شریف ، نتوان مُرد بسختی که من اینجا زادم!"
و آنقدر به دنیا و مافیها اظهار بدبینی میکرد،
که تکیه کلامش این شعر بود که در بحر مقاربت مخنث مأبون گفته بود :

"میهنی داریم مانند خلا ،ما در او همچون حسین در کربلا! "


توپ مرواری
صادق هدایت

من چه کرده ام؟آیا ملت ایران مشروطه نمی خواست، آیا شاه قانونی با اختیارات محدود آرزو نمی کرد؟اگر مردم پادشاهی می خواهند که در همهٔ کارها مداخله کند و به اراده و میل خودش هرطور مقتضی بداند فرمان بدهد، پس چرا با مرحوم مظفرالدین شاه غیر از این گفتند و چرا بر خلاف پدرم قیام کردند و چرا قانون اساسی نوشتند، و آنهمه داد و فریاد و نوحه سرایی خود را به گوش دول عالم رسانیدند؟اگر راست است که مشروطه می خواستند و حال هم طرفدار مشروطه و آزادی و قانون و محدود بودن اختیارات شاه و عدم مداخله شخصی پادشاه در امور قانون گذاری و و اجرائیه می باشند، حرفشان چیست و طرفشان کیست؟من چه خلافی مرتکب شده ام و مردم به من چه اعتراضی دارند؟مگر من بر خلاف قانون اساسی رفتار کرده ام؟مگر من از حدودی که قانون معین کرده است تجاوز نموده ام؟کو، کجا تجاوز کرده ام؟بگویند، نشان بدهند[...]من یکوقت نگاه کردم دیدم در تهدید خودی و بیگانه هستم و به من گفتند ملت به شما بدبین شده است؛ و بعضی عقلا گفتند بروید از مملکت بیرون، در فرنگستان بنشینید،بگذارید این شربت تلخی که به دست دشمنان ترکیب شده به حلق مردم ریخته شود، آنوقت به فکر شما خواهند افتاد و قدر شما را خواهند دانست.من تنها و بدون پشتیبان بودم و گفتم حرف عقلا را بشنوم تا روزی که ملت مرا بخواهد و پشتیبان من شود، به مملکت خودم برگردم[...]آیا می خواهید من پادشاه مستبدی باشم تا مردم مرا دوست داشته باشند؟خیر اشتباه است!اگر سر من برود در مقابل دنیا خودم را به ضدیت با آزادی و حکومت ملی بد نام نخواهم کرد.تو می گویی ملت ایران پادشاهی می خواهد مقتدر که سرپرست عملی او باشد.بسیار خوب، اگر عقلا و وکلای مجلس که آنجا نشسته اند چنین چیزی می خواهند، قانونی بگذرانند و آنوقت لیاقت مرا ببینند و تجربه کنند.اما اینکه منهم مثل رضا خان با قانون بازی کنم و حق ملت و قانون اساسی را بازیچه قرار دهم، محال است، محال!تربیت من از اول عمر با وجود اشخاصی مانند ناصر الملک و مستوفی الممالک و مشیرالدوله و دیگران که با من محشور بوده اند، غیر از این است.من قسم خورده ام که با قانون اساسی همراه باشم و پابند قسم خودم هستم و نمی توانم و از من بر نمی آید که بطرزی که شما می گویید رفتار کنم.
بهمین سبب تا امروز یکقدم بر خلاف قانون و به ضرر سیاسی و اجتماعی ایران بر نداشته ام و سعی کرده ام که رجال وطن دوست مصدر امور باشند و همیشه با مجلس، تا مجلس بوده است،و با رجال وطنخواه در غیاب مجلس مشورت می کرده ام و شاید گناه بزرگ من نیز همین باشد

تاریخ مختصر احزاب سیاسی ایران
ملک الشعرا بهار