در حضر

بخشی از کتاب:
من این مردم را نمی شناسم– مردمی که در چشم­هایشان به جای حیای آشنا، بی­شرمی بیگانه جا دارد. زبانشان را نمی فهمم – زبانی که درعوض سخن شیرین، بار تلخ شعار گرفته است. این مردمی که پا را به تجاوز بر می­دارند و در سر نقشهٌ تهاجم دارند، از من دورند. این مردمی که دستشان چنگ است و دلشان از سنگ، با من نیستند. من این مردمان را نمی­شناسم،‌ زبانشان را نمی­دانم.

این عربده­جویان از کجا آمده­اند؟ به کجا می­روند؟‌ از خاک این ملک چه می­خواهند؟ به سرنشینان این سرزمین چه می گویند؟

در حضر روایتی از ماجرای انقلاب 57 از دید یک نویسنده زن (خود خانوم امیرشاهی) است.