در سفر

بخشی از کتاب:
ای کاش ....
ای کاش آدمی وطنش را
همچون بنفشه­ ها
(در جعبه­ های خاک)
یک روز می توانست
همراه خویشتن ببرد هر کجا که خواست
در روشنای باران، در آفتاب پاک

هر نوبهار، دور از وطنی که در دلم جا دارد و در هیچ جعبه­ای نمیگنجد، بیش از هر چیز به یاد رنگارنگی بنفشه­های حاشیهٌ باغچه­ها هستم و به یاد زلالی رنگ خوشه­های اقاقیا و یاس­های بنفش که از لبهٌ دیوار به کوچه سر ریز می شد؛ به یاد رنگ جسور بوته­های ارغوان و شاخه های یاس زرد که در کنار هم به شعلهٌ آتش می مانست؛ به یاد لطافت رنگ شکوفه های سفید و صورتی درختان میوه که هم شرم داشت و هم غرور؛ به یاد طبق پونه­های ترد سبز و پیازچه­های نازک سفید و تربچه های نقلی سرخ که فروشندگان دوره گرد چون گل و به رنگ پرچم ایران می آراستند، پف نم آبی به آن می زدند و با صدای رسا خریداران را جلب می کردند.

در هر نوروز در تبعید به یاد عطر گلهای این فصل و ویژهٌ سرزمینم هستم؛ به یاد بوی پارچهٌ نوی لباس و چرم تازهٌ کفش؛ به یاد رایحهٌ خوش شیرینی های خانه پز؛ به یاد شمیم بهار شمیران که مجموعه­ای بود از همهٌ این عطرها.

در آغاز بهار و در این شهر غریب به یاد سنت­های آشنا هستم؛ به یاد رفت و آمدها؛ عیدی دادن­ها و گرفتن­ها؛ چای خوردن­ها و صد سال به این سال­ها گفتن­ها.