پرنده کوچولو؛ نه پرنده بود! نه کوچولو

لینک دانلود مصاحبه ی مجله الکترونیکی عقربه با سید مهدی موسوی:
http://s8.picofile.com/file/8277041292/%D9%85%D8%B5%D8%A7%D8%AD%D8%A8%D9%87_%DB%8C_%D9%85%D8%AC%D9%84%D9%87_%D8%A7%D9%84%DA%A9%D8%AA%D8%B1%D9%88%D9%86%DB%8C%DA%A9%DB%8C_%D8%B9%D9%82%D8%B1%D8%A8%D9%87_%D8%A8%D8%A7_%D8%B3%DB%8C%D8%AF_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D9%85%D9%88%D8%B3%D9%88%DB%8C.pdf.html

مهدی موسوی فوق العادست ... کاش حقشو که ندادن حداقل این اتفاق واسش نمیفتاد ...!!

خوندن شعر های آقای سید مهدی موسوی به دلیل نو و بکر بودن جالب و لذت بخشه ولی به دلیل تلخ بودن شعرها زیاد باهاش انس گرفتن آدم رو گرفتار میکنه

[quote='نازی محمدی']این شعر خیلی قشنگه دوستش داشتم موفق باشید[/quote]
من عاشق همه ی شعراشم:-)
ممنون:-)

این شعر خیلی قشنگه دوستش داشتم موفق باشید

[از خواب ها پرید، از گریه ی شدید
                               اما کسی نبود... اما کسی ندید...]
از خواب می پرم، از گریه ی زیاد
                               از یک پرنده که خود را به باد داد
از خواب می پری از لمس دست هاش
                               و گریه می کنی زیر ِ پتو یواش
از خواب می پرم می ترسم از خودم
                               دیوانه بودم و دیوانه تر شدم
از خواب می پری سرشار خواهشی
                               سردرد داری و سیگار می کشی
از خواب می پرم از بغض و بالشم
                               که تیر خورده ام که تیر می کشم
از خواب می پری انگشت هاش در...
                               گنجشک پر... کلاغ پر... پر... پرنده پر...
از خواب می پرم خوابی که درهم است
                               آغوش تو کجاست؟! بدجور سردم است
از خواب می پری از داغی پتو
                               بالا می آوری... زل می زنی به او...
از خواب می پرم تنهاتر از زمین
                               با چند خاطره، با چند نقطه چین
از خواب می پری شب های ساکت ِ
                               مجبور ِ عاشقی! محکوم ِ رابطه!
از خواب می پرم از تو نفس، نفس...
                               قبل از تو هیچ وقت... بعد از تو هیچ کس...
از خواب می پری از عشق و اعتماد!
                               از قرص کم شده، از گریه ی زیاد
از خواب می پرم... رؤیای ناتمام!
                               از بوی وحشی ات لای لباس هام
از خواب می پری با جیر جیر تخت
                               از گرمی تنش... سخت است... سخت... سخت...
[از خواب ها پرید در تخت دیگری
                               از خواب می پرم... از خواب می پری...
چیزی ست در دلت، دردی ست در سرم
                               از خواب می پری... از خواب می پرم...]

عقاب عاشق خانه! بدون پر برگشت
غریب رفت، غریبانه تر پدر برگشت
رسید و دستش را، رو ی زنگ خانه گذاشت
طلوع کرد دوباره ستاره ای که نداشت!
دوید مادر و در چشم های او نِگریست
 -«سلام... » بعد درآن بازوان خسته گریست
که تشنه است کویری که در تنش دارد
که هفت سال و دو ماه است که عطش دارد
 «کدام سِحر، کدامین خزان اسیرت کرد
کدام برف به مویت نشست و پیرت کرد
که هفت سال غم انگیز بی صدا بودی
چقدر خواندمت امّا... بگو کجا بودی؟!
همینکه چشم گشودم به... مرد خانه نبود
رسید نامه ات امّا... نه! عاشقانه نبود
حدیث غمزه ی لیلا و مرگ مجنون بود
رسید نامه ات امّا وصیّت خون بود
نگاه کن پسرت را که شکل درد شده
ک هفت سال شکست ست تا که مرد شده!
که رفت شوکت خورشید و سایه ها ماندند
تو کوچ کردی و با ما کنایه ها ماندند
که هیچ حرف جدیدی به غیر غم نزدیم
فقط کنایه شنیدیم و -آه!- دم نزدیم
نمرده بودی و پر می زدند کرکس ها
به خواستگاری من آمدند ناکس ها!
شکنجه دیدی و اینجا از عافیت گفتند
نمرده بودی و صد بار تسلیت گفتند
تمام شهر گرفتار ترس و بیم شدند
تو زنده بودی و این بچّه ها یتیم شدند
هر آنکه ماند گرفتار واژه ی «خود » شد
تو رفتی از برِ ما و هر آنچه می شد، شد!!
به باد طعنه گرفتند کار مَردَم را
سکوت کردم و خوردم صدای دردم را
منی که مونس رنج دقایقت بودم
سکوت کردم و ماندم... که عاشقت بودم!! »
نگاه کردم و دیدم پدر سرش خم بود
نه! غم نداشت، پدر واقعاً خود غم بود!!
پدر شکستن ابری میان هق هق بود
پدر اگرچه غریبه، هنوز عاشق بود

من عاشق شعر های مهدی موسویم

نمیدونم باید چی بگم ولی من عاشقشم!!!

نکند رخنه کند در دل ایمانت شک .....