نفس زیر لختگی

دوست عزیز آقای سهراب. اول اینکه خود آقای چه که نی ادعایی بر شعر بودن یا نبودن دفتر خودش نکرده. دوم اینکه قانونی برای شعر نوشته نشده جایی. و سوم اینکه شعر، خودش نوعی نثره و ادبی هم هست. من فکر می کنم به جای اینکه بحثِ ناتمام و بی نتیجه ی شعر و نثر رو دنبال کنی، اثر رو برای خودش و در خودش بخونی. این اثر داره تمام قاعده های سنتی رو زیر سوال میبره. من به وضوح می بینم که این اوبژه ی ادبی و بهتر بگم هنری، در مکتب سورئالیسم جای میگیره. و هم اینکه تحت تاثیر ادبیات معناگریز بوده. به شباهت اندیشه ی این اثر به نوشته های آلبر کامو و کافکا (البته بیشتر کامویی هست تا کافکایی) هم گوشه ی چشمی داشته باش.

eeeeeeeeeeeeyyyyyyyyyyyyyyy
بد نبود ;-(;-(;-(

اشعار جناب آقاي چه كه ني در اين منظومه كه بنده همين منظومه از ايشان را در اين سايت ديده ام و اولين بار با اسم ايشان آشنا شده ام و اشعار ايشان را فقط در اين كتاب مطالعه كرده ام چنين به نظر مي رسد كه مانند بسياري از شاعران ( بر مبناي اين كتاب نظر مي دهم ) نثر ادبي را با شعر اشتباه كرده اند . شعر داراي قوانيني است و اگر آن قوانين رعايت نشود نثر ادبي است نه شعر .
مي گويند شعر نو و يا شعر سپيد و يا ... هر چه مي خواهد باشد شرط اول داشتن وزن و قافيه است يعني ريشه و بينان شعر و ريختن آن در قالب هاي شعري .
شما كدام شعر نيما را دور از وزن و قافيه ديده ايد . ممكن است طول مصرع ها سنتي نباشد و يا آوردن قافيه در فاصله ها انمجام گيرد ولي هم وزن تا آخر رعايت شده و هم قافيه .
متشكرم : سهراب