مردم سرباز بدنیا نمیآیند

از متن کتاب:
فرماندهان هنگها پس از شرکت در جشن سال نو، نزد سرپیلین فرمانده لشگر ضیافت را ترک می کردند. آخرین کسی که رفت سرگرد بارابانوف فرمانده هنگ ۳۳۲ بود. سرپیلین در میان سکوت و خاموشی بر معنایی دست او را فشرد و در ذهن باو گفت: «می دانم که باز هم میخوری ولی زیاد به آنچه خوردی اضافه نکن مقصودم را فهمیدی بارابانوف؟»
هر چند دلش خیلی می خواست این مطلب را با صدای بلند بگوید ولی از گفتن آن خودداری کرد. هر چه باشد فرمانده هنگ است. اگر مدام بانسان بفهمانند که بوجدانش اعتماد ندارند ممکنست آنچه را هم که در وجودش باقیمانده از دست بدهد.
از میهمانان در پناهگاه زیرزمینی سرهنگ پیکین رئیس ستاد پذیرائی کردند. پناهگاه او از تمام پناهگاههای زیرزمینی دیگر وسیعتر بود و با قالیچه ای که همسرش برای او فرستاده و بالای تختخوابش به دیوار کوبیده بودند، تزئین شده بود. سرپیلین باتفاق پیکین و معاون سیاسیش برژنوی برای بدرقه میهمانان شنل به تن کردند و سه نفری از زیر زمین درآمدند در هوای آزاد قرار گرفتند. سکوت کاملی برقرار بود صدای خفیف بهم خوردن دانه های برف که باد از روی زمین بلند می کرد، بزحمت شنیده می شد. رود ولگا از اینجا دیده نمیشد. ولگا خیلی دورتر از اینجا پشت جناح چپ جبهه در زیر پوشش یخ خفته بود. به هر حال، سرپیلین بدون دیدن آن هم سرما و هم پهنای ولگا را احساس میکرد با آن سرزمین های بی پایان و برف زده پشت ولگا با جاده های برف گرفته میان آنها که باد صفیر این جاروی خود را بروی آنها کشیده بود با خط یک طرفه راه آفتی که روی برف ها به موی سیاهی شباهت داشت و از کراسنی کوت تا - التون - بسوی عقبگاه های عمیق و بیمارستانهای بیشمار امتداد می یافت ...