دو نامه

دو نامه از شین پرتو به نیما یوشیج و از نیما یوشیج به شین پرتو

بخشی از نامه نیما یوشیج:
دوست من،
شعرهای شما با من به ییلاق گالش ها آمده، در گوشه دنج این جنگل و این پیش از ظهر آرام است که آنها را میخوانم. مثل اینکه پس از دیر زمانی به صدای خودم جواب می شنوم. خود من هستم که در جای دیگر جان و سلیقه دیگر گرفته و حرف میزنم. معلوم است که شما دوست من، بسیار تمرین کرده اید تا توانسته اید این فصول را باظرافت طرح کنید و با شیوه ای که مسلم در چیزنویسی شما است بهم پیوند بدهید. بعلاوه معلوم است این داستانها را شما در نتیجه حال مخصوصی و در طول مدتی تهیه کرده اید. خلق الساعه و سفارشی محض و بطور پی در پی نیست برای آنها دماغ شما نطفه گرفته، حمل برداشته و مدت خواسته است. مواقع الهام متفاوت و زیاد در کار بوده است. تصویرها که در رنگهای زمینه با جلوه های لازم جا پیدا کرده اند نه فقط از روی تصور بلکه از روی ملاحظاتی بوده که سازنده در کار داشته است. همچنین جهت های خارجی که در اشعار شما ملاحظه شده با واقعیتی مربوط بوده باین معنی که چیزهایی در زندگی و عصب شما اثری از خود باقی گذاشته اند. آنچه از روی صداقت و مهارت کم یا زیاد، خود در شعر میتوانم بگویم اینست از اول خط با شعرهای شما خواننده وارد میدان زندگی می شود. هریک از داستانهای شما یک زندگانی است به پای حرفهایی که جان دارند...