تئوری انقلاب نزد مارکس جوان

این کتاب یک تحلیل مارکسیستی است از سیر تکامل اندیشه مارکس جوان. یک بررسی پویا و زنده از مسیر سیاسی - فلسفی مارکس از نئوهگلیزم چپ تا پراکسیس است. نویسنده پژوهشی دیالکتیکی از پیدایش شکل گیری و تکامل اندیشه مارکس ارائه میدهد. لووی این مهم، یعنی بررسی سیر تکامل یک اندیشه ارگانیک نزد مارکس را بر زمینه بافت اجتماعی - اقتصادی اروپا آن سالها و به خصوص با مشاهده تحولات جنبش کارگری در فرانسه و المان ارائه می دهد.
نویسنده به خوبی روابط پیچیده بین تکامل فلسفی و رادیکالیزه شدن سیاسب مارکس جوان، که ماحصل برخورد زنده و آموزنده او با قیام بافندگان سیلزی در سال ۱۸۴۴ است، را توضیح میدهد. از نظر نویسنده دستآوردهای این تجربه در فلسفه پراکسیس در تزهایی درباره فویرباخ (۱۸۴۵) و نیز در بنیان روش شناسی نظریه خودرهایی پرولتاریا تبلور می یابند. میشل لووی سپس به تحلیل مقولات سازمان یابی که از این نظریه منتج می شوند، می پردازد: مفاهیمی درباره حزب کمونیست و رابطه اش با طبقه کارگر مطروح در مانیفست حزب کمونیست و در دیگر نوشته های مارکس در طی سالهای ۱۸۴۸-۱۸۴۷. تمایز چشمگیر این کتاب با کتابهای مشابه در رابطه با بررسی اندیشه مارکس از دو جنبه است. از یک سو بر سر درونمایه اصلی کتاب یعنی خودرهایی پرولتاریا و انقلاب کمونیستی و از سوی دیگر در مورد روش برخورد به موضوع یعنی دریافت اندیشه انقلابی مارکس جوان در ارتباط دیالکتیکی با رادیکال ترین جریان های سیاسی درون جنبش کارگری دوران خودش، یعنی جناح چپ چارتیسم، جامعه کارگران کمونیست پاریس، جامعه عدالت خواهان و غیره است.