ایده‌هایی برای دُزدیدن

مهم‌ترین دلیلی که نمایشنامه را بر خلاف داستان کوتاه یا شعر و رمان از انواع ادبی نمی‌دانیم، ناقص بودنش به عنوان متن است. نمایشنامه برای به نمایش در آمدن نوشته می‌شود، نه خواندن. هر چقدر دقیق نوشته شود باز هم در اجرا تغییر خواهد کرد. دو اجرا از یک متن مشابه هیچ گاه شبیه به هم در نمی‌آیند. صرف نظر از عوامل متفاوت، احتمالا هر گروهی هم درک متفاوتی از متن یک نمایشنامه دارند. در مقدمه‌ی نخستین نشر ایده‌هایی برای دزدیدن، غافل از اینکه گشادی، درد بی درمان این یک ایرانی نیز هست، به امید تولید محتوای ویدئویی و بارگزاری در یوتیوب و ویمئو و. بدون نظارت و دخالت اهالی صلاح، اشاره کرده بودیم که از خیر الصاق یکی دو ایده‌ی ویدیوئی بر این مجموعه می‌گذریم؛ منتها بلای ملت ایران -گشادی- آن چند فیلم‌نیمه را نیز، تولید و تهیه نگشته، همینجا دوست‌تر می‌داشت. ما نیز نیت‌مان بر این بود که زانوی ادب زده بر همین مجموعه بیافزاییم‌شان. اما خب. بلای ملت ایران. (سوگند یاد میکنم که بهره‌گیری از ضمیر »ما« به جای »من« صرفا محض شکیل‌تر شدن متن است و هند برین احدی در این راه یار و یاوری نرسانده) . و از آنجا که نام این کتاب می‌طلبد، مقادیری از اظهارات دو مجموعه‌ی »آموزش چیز زدن« و »بی بوی خوب خاک« را در فصل جستارها خواهم آورد.