افسانه ی بهار

نمایشنامه ای در دو اپیزود پیرامون تنهایی و بیکسی زنها و ظلمها و جورهای رفته بر آنها . . . . قسمتی از نمایشنامه : نمی دونم چرا هنوز بش می گم ماما ! من با قرارداد اون به خونه ت اومدم ، گفت کارت نداره ، مثه بابای خدابیامرزته ، غذاشو بده و لباساشو آب بزن ، اما نگفت غذات شیره و تریاکه فقط ، نگفت لباس تو تنت میشکنه و آبش نمی زنی ، حاضر شدم سحر تا غروب ، تو مزرعه ی خشخاشت بیل بزنم ، اما بزاری شب سّیِ خوم باشم ، یه شب دیدی چشمم به روت باز باشه ؟ دهنم به روت باز باشه ؟ دماغم به روت باز باشه ؟ سینه ام به روت باز باشه ؟ خودم با همین گوشام شنیدم به خورشید خانوم می گفتی ، زن مستراب دوم خونه اس ! همه تون بی حیایین . . .