تاریخ ادبیات یونان

در این کتاب سعی بر این بوده است که مسائلی چون پیدایش ، انواع و ریشه های تاریخی زبان یونانی مورد بررسی قرار گیرد .همچنین از شکوفایی ادب و ادبیات ، شرح حال وآثار بزرگان و نمودهای فرهنگی و ادبی چون هومر و دو اثر جاودانه اش ایلیاد و اودیسه ، درام و تراژدی و انواع آنها و تجزیه و تحلیل نمایشنامه ها و کمدی و سیر تاریخی آن نیز سخن به میان آورده شده است. خاستگاه نمایشنامه را می‌توان در حجره‌ها و اتاقک‌های کوچک تئاتر در شهر آتن دانست که در آنجا تمام گفته‌ها به صورت شعرهای بودند که وزن داشتند. در طول دوران جنگ‌های ایران و یونان به خاطر برانگیختن روحیه میهن پرستی در میان یونانیان، بسیاری از وقایع و رویدادهای این دوران به صورت تراژدی و موضوعاتی قهرمان پرورانه به شکل نمایشنامه در جشن دیونیسوس، یکی از ایزدان اساطیر یونان سروده می‌شدند. از نمایشنامه نویسان برجسته این دوران می‌توان به آیسخولوس ، سوفوکل و اوریپید اشاره کرد. امروزه هفت تراژدی از آیسخولوس بر جای مانده‌است که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به تراژدی اورستیا اشاره کرد.از دیگر نمایشنامه‌های به نام این دوران می‌توان به ایدیپ شهریار و آنتیگونه از سوفوکل و مدا از اوریپید اشاره کرد. این دوره از ادبیات یونان با ظهور هومر آغاز می‌شود و تا به قدرت رسیدن اسکندر مقدونی ادامه می‌یابد. اوّلین نوشته‌های یونانی، نوشته‌های مسینی مرتبط با تجارت (شامل لیست‌ها، فهرست اموال، رسیدها و ..) است. با این وجود، اثری که بتوان نام ادبیات را بر آن نهاد در این میان یافت نشده‌است. نظریه‌های بسیاری در مورد غیبت ادبیات در نوشته‌های این دوره مطرح شده‌است. از جمله می‌توان به این نظریه اشاره کرد که ادبیات مسینی همانند آثار هومر به صورت شفاهی و سینه به سینه منتقل شده‌است. دلیل این موضوع را می‌توان با نامناسب بودن رسم‌الخط مسینی برای نمایش دادن صداهای یونانی مرتبط دانست. ادبیات یونان در این دوران به صورت دقیقی به ژانرهای ادبی طبقه‌بندی شده بود. هر یک از این ژانرها چه از نظر زبانی و چه از نظر دستوری، قواعد و ساختار اجباری مخصوص به خود را داشت. اوّلین دسته، میان نثر و شعر قرار می‌گرفت. ادبیات داستانی در غالب شعر ارائه می شد، حال آنکه نوشته‌های علمی به صورت نثر نوشته می‌شدند. شعر خود به سه زیرگونه مهم شامل حماسه، غنا و درام تقسیم می‌شد. همانگونه که مشخص است، نامگذاری یونانی ژانرهای ادبی، همان چیزی است که بعدها در اروپا نیز رواج یافت، اگرچه هر ژانر خود به چندین دستهٔ جدید تقسیم شد. ادبیات منثور، قواعد سختگیرانه کمتری را شامل می شد. زمینه‌های اصلی این دسته شامل تاریخ‌نگاری، فلسفه و فن خطابه سیاسی است.