آوای کوهستان

شب شعر توی ذهنم با حروف تازه تازه شب انتخاب واژه که ترانه مو بسازه
مثل پروانه زدم پر میون باغ الفبا یک به یک دوره کردم از الف تا همزه و یا
بین حرفای صدا دار داد زد آی کلاه دار منو بردار با ی و ر بنویس دوباره از یار
ای یار ای یار ای یار
اما من یاری نداشتم با کسی کاری نداشتم یارو با سه تا حروفش یه گوشه ای کنار گذاشتم
باز دوباره تو کتابا سر گذاشتم پی حرفا گشتم و گشتم و دیدم باز دوباره حرفی از آ
الف و ی و ر و آ الف و ی و ر و آ
اگه با نون جور می اومد واسه من قشنگ ترین اسم روی شعرم در می اومد
از دل خانه ی ویران از ته سفره ی بی نان نونی برداشتم و دیدم نام شعرم شده ایران
ایران ایران ایران
شب شعر توی ذهنم با حروف تازه تازه شب انتخاب واژه که ترانه مو بسازه
مثل پروانه زدم پر میون باغ الفبا یک به یک دوره کردم از الف تا همزه و یا
بین حرفای صدا دار داد زد آی کلاه دار منو بردار با ی و ر بنویس دوباره از یار
ای یار ای یار ای یار
ایران ایران ایران

*جان مریم*
وای گل سرخ و سپیدم کی می آیی؟
بنفشه برگ بیدم کی می آیی؟
تو گفتی گل درآید من می آیم.
وای گل عالم تموم شد کی می آیی؟
جان مریم چشماتو واکن، منو صدا کن.
شد هوا سفید، در اومد خورشید.
وقت اون رسید که بریم به صحرا.
وای نازنین مریم.
جان مریم چشماتو واکن منو صدا کن.
بشیم روونه، بریم از خونه.
شونه به شونه، به یاد اون روزها.
وای نازنین مریم.
باز دوباره صبح شد، من هنوز بیدارم.
کاش میخوابیدم، تو رو خواب میدیدم.
خوشه غم توی دلم زده جوونه دونه به دونه.
دل نمیدونه چه کنه با این غم.
وای نازنین مریم.
بیا رسید وقت درو، مال منی از پیشم نرو.
بیا سر کارمون بریم، درو کنیم گندمارو.
بیا رسید وقت درو، مال منی از پیشم نرو.
بیا سر کارمون بریم، بیا بیا نازنین مریم، نازنین مریم.
مریم.
مریم.
نازنین مریم.
باز دوباره صبح شد من هنوز بیدارم.
ای کاش میخوابیدم، تو رو خواب میدیدم.
خوشه غم توی دلم زده جوونه دونه به دونه.
دل نمیدونه چه کنه با این غم.
وای نازنین مریم، وای نازنین مریم.
وای نازنین مریم.