گوی و چوگان یا حالنامه عارفی

گوی و چوگان یا حال‌نامه مثنوی عرفانی از محمود‌بن محمد عارفی هروی شاعر و عارف دوره تیموری در قرن نهم بر وزن لیلی و مجنون نظامی در پانصد و یک بیت «چون بر عددش قلم نهادم بر پانصد و یک رقم نهادم»که پیرامون بیان عاشقی و جانبازی درویشی ساده دل به شاهزاده ای زیباروی است ، نسخه‌های متعددی از آن در ایران و جهان وجود دارد.