عبید زاکانی

شاید عجیب به نظر برسد که عبید زاکانی را جزء رجال علم اخلاق، سیاست و علم الاجتماع و در ردیف خواجه نظام‌الملک و ابن مسکویه و خواجه نصیرالدین طوسی و ابن خلدون می‌آورند؛ چراکه عبید در میان ایرانیان به هزل و هجوگویی بیشتر شهره است تا به بحث در علم سیاست و اداره مملکت. اما نویسنده در این کتاب معتقد است در همه دوره تاریخ اسلامی ایران، او افزون بر شاعری و طنزگویی، از بزرگ‌ترین علمای سیاسی و اجتماعی بوده است و به‌ویژه از لحاظ روان‌شناسی اجتماعی و سیاسی مردی بسیار دقیق‌النظر و تیزبین بوده است. در این کتاب و در پنج بخش به این مباحث پرداخته شده است: مقدمات و زندگانی، روزگار عبید و معاصران او، آثار عبید، بحثی در طنز و شوخ‌طبعی و علل گرایش به آن، اندیشه‌های عبید.