سرند - شماره 60 - مهر 1399

این غزل به‌مناسبت سفر آخر استاد شجریان به طوس سروده شده است.
دلیر نامداری چون تو با رفتن نمی‌میرد
در این میدان سواری چون تو با رفتن نمی‌میرد
ببین مرغ سحر را در فراقت ناله سر داده
نواخوان بهاری چون تو با رفتن نمی‌میرد
به هر شعر و به هرآوا به نامت بدعتی برجاست
یقین بدعت‌گذاری چون تو با رفتن نمی‌میرد
عیارت را هزاران بار سنجیدند و سنجیدیم
زر صاحب‌عیاری چون تو با رفتن نمی‌میرد
ز آواز تو پرآوازه شد بس شعر و بس شاعر
شکوه شاهکاری چون تو با رفتن نمی‌میرد
از استادان نامی در هنر آموختی بسیار
از آنان یادگاری چون تو با رفتن نمی‌میرد
هنرجویان تو در اوج آوازند و پروازند
چنین آموزگاری چون تو با رفتن نمی‌میرد
چنان خورشید جان در آسمان دل درخشیدی
پگاه پایداری چون تو با رفتن نمی‌میرد
تو خود را خاک پای ملت ایران نهادی نام
یل ایران‌مداری چون تو با رفتن نمی‌میرد
به هر چشمی نظر کردم ز مژگان اشک می‌بارد
به دنیا برقراری چون تو با رفتن نمی‌میرد
همایون است پندارت، همایون است آثارت
سیاوش‌سان‌تباری چون تو با رفتن نمی‌میرد
علیرضا شجاع‌پور - تهران مهر ۱۳۹۹