جای پای اسکندر

کتاب گزارش سفر ده روزه اسلام کاظمیّه به بلوچستان ایران می باشد. او مشاهدات خود در حین سفر از زاهدان به بخش بمپور واقع در چهارصد و بیست کیلومتری جنوب زاهدان و سی کیلومتری غرب ایرانشهر و دهات و آبادیهای اطراف آن و حوادث روزمره زندگی مردم بلوچ،فقر و فاقه و نداری آنها را روایت کرده و صحنه های تاسف آور و ناراحت کننده ای از شرایط زندگی در بلوچستان را توصیف می کند.

از پیش درآمد کتاب:
بلوچستان دنیایی تازه بود و ندیده. سفری پیش آمد، اما نه همه جایش را دیدم و نه همه چیزش را. به گوشه ی آبادش افتادم. طول راهی که در آنجا رفتم پانصد کیلومتر از زاهدان به خاش، ایرانشهر، بمپور تا هریدوک. بعد از بازگشت به تهران سراغ سند و مدرک رفتم، که در دریای کهنه کتاب غرق شدم.
بیم غلتیدن بود و خطر یک تنه علما شدن. باستان شناسان به استناد آنچه از حفاری ها بدست آورده اند می گویند: اقوام باستانی “دراویدین” ساکنان بومی نواحی سیستان و بلوچستان و مکران بوده اند. برسر مسیر مهاجران آنها گفت و گوهاست ، و اینکه آریایی هستند یا نیستند؟ اما امروز بلوچ خود را آریایی می داند. محققین، کوچ و بلوچ را غالبا یکی می دانند، و کوچ را نام دیگر بلوچ. برای رسیدگی به این مطلب حوصله ای باید داشت و به وسعت خاک و سابقه تاریخی طوایف مختلفی که در این سرزمین می زیسته اند توجه کرد...