چند سخن که دبیران در قلم آرند

این یکی از نپی‌های خوب برای کسانی است که بی خودی باور دارند، زبان پارسی هنگامی که با زبان تازی آمیخته شد "غنی" شد، هر چند این استادان همه واژه های ایرانی پارسی نو را نمی دانندو می اندیشند خود پارسی نو بسیاری از برابرهای تازی را ندارد، با این روی به خوبی این نوشته نشان می دهد تازی‌پرستان با آمیختن که نه، با جایگزینی واژگان پارسی با تازی، زبان پارسی دارای واژگان تازی بسیاری کردند، حتا برخی از نویسندگان تازی‌گرای گذشته جدا از کاربرد بی‌شمار واژگان تازی، باب‌های دیگری هم از واژگان تازی مانند فکور، خجالت، فاهمه‌و ... ساختند که در زبان تازی دیده نمی‌شود، آنان حتا از واژگان پارسی مانند کفش، زلف، نرد و ... هم نگذشتندو آن در باب‌های تازی مانند کفاش، مزلف، نراد و .. گذاشتند. همه این ها از این ریشه گیرد که ایرانیان تازی‌گرا زبان تازی را چون زبان اسلام بودو بسیاری از کتاب‌های دانشورانه را به آن نوشته بودند، همیشه برتری می‌دادند مانند کسانی که امروزه می اندیشند اگر واژگان انگلیسی به کار ببرند چه اندازه دانا و باکلاس نشان داده می‌شوند. امروزه هم آن چه "نثر مُنشیانه" نامیده شود رهاورد همین تازی‌گرایی است.