عبدالرسول خیامپور

(1277 - 1358 هـ.خ)

در سال ۱۳۱۲ در رشته فلسفه و ادبیات با رتبهٔ اوّل از دارالمعلّمین فارغ التّحصیل شد و نشان درجه یک علمی را از آن خود ساخت. پس از فراغت از تحصیل به ترکیه سفر کرد و بین سال‌های ۲۶–۱۳۱۶ مدیریت دبستان ایرانیان را در استانبول برعهده گرفت. خیام‌پور در این سال‌ها، دانشنامه ی دکتری خود از دانشگاه استانبول ترکیه دریافت کرد. پس از بازگشت به ایران به جمع استادان دانشکدهٔ ادبیّات دانشگاه تبریز پیوست و به تدریس پرداخت. او در این مدت در کنار افرادی چون منوچهر مرتضوی و سیدحسن قاضی طباطبایی، یحیی ماهیار نوابی، احمد علی رجایی بخارایی، احمد ترجانی زاده، محمد جواد مشکور فعالیت می‌نمود. این دوران همزمان بود با فعالیت صاحب‌نظرانی نظیر میرزاجعفر سلطان القرایی، حاج حسین آقا نخجوانی، حاج میرزا عبدالله مجتهدی، حاج محمد آقانخجوانی. وی از مهر ۱۳۲۶ در دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت. در ۱۳۲۹ به سمت ریاست کتابخانه دانشکد ی ادبیات دانشگاه تبریز و سپس به معاونت دانشکده منصوب گردید و تا ۱۳۴۲ در این سمت باقی ماند. خیام‌پور در ۱۵ تیر ۱۳۴۸ بازنشسته شد. در دی ماه همان سال به پاس سال‌ها خدمات علمی و آموزشی از طرف دانشگاه تبریز با عنوان استاد ممتاز به جامعه دانشگاهیان معرفی گردید. او در ۱۳۴۹ به تهران آمد و تا پایان عمر در همان‌جا ماند و سرانجام در تهران درگذشت. انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به پاس خدمات علمی و فرهنگی وی، طی برگزاری مراسم بزرگداشتی در ۳۰ خرداد ۱۳۸۵ او را به عنوان یکی از مفاخر ایران‌زمین معرفی کرد و لوح تقدیری به خانواده‌اش اهدا نمود.