عبدالحسین آیتی

(1250 - 1332 هـ.خ)

وی از شعرا، محققان، نویسندگان و قرآن‌پژوهان معاصر، و از مبلغین بهائی که به او عنوان رئیس‌المبلغین داده شد و پس از ۲۰ سال به دین اسلام گروید و از منتقدان بهائیت شد. او در تفت از توابع یزد متولد شد. چنانکه خود نوشته، در جوانی به فراگیری علوم دینی پرداخت. تحصیلات مقدماتی را در مکتب‌خانهٔ تفت گذراند. در سال ۱۳۰۳ به یزد رفت و پس از فراگیری صرف و نحو و علم بلاغت و منطق در ۱۳۰۵ برای ادامهٔ تحصیلات، به عتبات سفر کرد، و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. وی در ۳۳ سالگی که امام جماعت مسجد تفت را عهده‌دار بود. گرایش به بهائیت دستخطی از عبدالبهاء که عبدالحسین آیتی را «حضرت آواره علیه بهاءالله الابهی» خطاب کرده‌است بعضی از مبلغان بهایی کتاب‌های این تشکیلات را، به تعبیر خودش، به ترفند، به مطالعهٔ او رساندند و همین امر، سبب شد که عده‌ای از روحانیان محل، وی را به گرایش به بهائیت متهم سازند. اتهام به بد دینی و انحراف عقیده؛ آزار و ایذاء و بدنامی، او را به بهائیت سوق داد. آیتی به بهائیان پیوست و از آنجا که توان بالای در فن بیان داشت، از جمله مبلغان مهم آنان شد. بیش از ۲۰ سال با عنوان «آواره» که عباس افندی به او داد، به بهائیت خدمت کرد و از تحسین و تقدیر رهبران آن‏ (عباس افندی و شوقی افندی) برخوردار شد. به او عنوان رئیس مبلغان نیز داده شد. بازگشت از بهائیت عبدالحسین آیتی پس از مرگ عبدالبها در ۱۳۴۰ قمری دوباره مسلمان شد. وی در تهران کتاب کشف الحیل را در سه جلد در رد بهائیت تالیف کرد. او هم چنین به مدت شش سال گاهنامه نمکدان را منتشر می کرد و ازاعضای موسس انجمن ادبی یزد بود. در شعر به آواره، ضیائی و آیتی تخلص می کرد.