احمد ابن محمود قانعی طوسی

مشهور به ملک‌الشعراء. او سمت ملک‌الشعراء و عنوان امیر را بعد از ورود به خدمت سلاطین سلجوقی آسیای صغیر یافت. وی در زمان حمله مغول به خراسان ، در ۶۱۷ ق ، در آنجا بود و چون جان سالم به در برد به هندوستان گریخت ، ولی آنجا نماند و رهسپار عدن ، صنعا ، مکه ، مدینه و بغداد شد. سپس بدون درنگ از بغداد به بلاد روم رفت و در آسیای صغیر مداح علاءالدین کی‌قباد سلجوقی (۶۱۷ - ۶۴۳ ق) شد و از این راه در سراسر روم مشهور گشت. او همچنین غیاث‌الدین کی‌خسرو ثانی و عزالدین کیکاوس را مدح گفت. قانعی در زمان فوت مولانا جلال‌الدین مولوی رومی ، در ۶۷۲ ق ، مرثیه‌ای برای او گفت. از آثار وی: منظومه "سلجوقی‌نامه" به روش "شاهنامه" در وقایع پادشاهان سلجوقی؛ نظم "کلیله و دمنه" ، به خواست عزالدین کیکاوس ثانی ، "دیوان" شعر.