ابوالفتوح رازی

(480 - 525 هـ.خ)

جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد مشهور به ابوالفتوح رازی از مفسران و علمای بزرگ شیعه در سدهٔ ششم هجری بود. احتمالاً بین سال‌های ۴۸۰ و ۵۲۵ هجری می‌زیسته است. وی همان‌گونه که از نامش پیداست اهل ری بود. اصلاً از نیشابور بود ولی در ری می‌زیست. با زمخشری معاصر بود و ابن شهرآشوب از شاگردان او بود. تفسیر مفصل فارسی او به نام روض‌الجنان و روح‌الجنان معروف به تفسیر ابوالفتوح از تفسیرهای جامع و معتبر قرآن است. آثار منسوب به او عبارتند از: تفسیر روض الجنان و روح الجنان، شرح‌الشهاب، رسالهٔ یوحنا، رسالهٔ حسنیه، روح الاحباب و روح الالباب فی شرح الشهاب. ابوالفتح رازی در اواسط سدهٔ ششم هجری در ری درگذشت. مقبره ایشان در حرم عبدالعظیم شهرری می‌باشد.