رسته‌ها
مرزبان نامه
امتیاز دهید
5 / 4.7
با 94 رای
امتیاز دهید
5 / 4.7
با 94 رای
مرزبان‌نامه کتابی به زبان طبری (مازندرانی) نوشتهٔ مرزبان باوندی، از شاهزادگان طبرستان، بود که در قرن چهارم هجری نوشته شد. اصل این کتاب امروزه وجود ندارد ولی نسخه‌هایی که چند سده بعد توسط سعدالدین وراوینی و محمد بن غازی ملطیوی از طبری به فارسی دری ترجمه و بازنویسی شدند، به نام‌های مرزبان‌نامه وراوینی و روضةالعقول در دسترس هستند. ترجمه‌های فارسی مرزبان‌نامه در سدهٔ هفتم هجری قمری برگردان شدند و دارای نثری مصنوع هستند. این اثر توسط شیخ‌اوغلو به زبان ترکی قدیم آناتولی، نهضت عمر افندی به زبان ترکی عثمانی و شهاب‌الدین ابن عربشاه به زبان عربی نیز ترجمه شد.
اصل کتاب به زبان طبری مفقود است و آن گونه که پیداست، زبان اثر یحتمل چیزی میان پهلوی و زبان محلی گرگان و طبرستان بود که در آن ایام به عنوان زبان ادبی در مازندران رواج داشت. به جز نسخه‌های ترجمه‌شده به فارسی، مهمترین منابع اولیه‌ای که از نسخهٔ اصلی این کتاب نام برده‌اند، قابوس‌نامه و تاریخ طبرستان هستند.
نویسندهٔ مرزبان‌نامه یکی از شاهزادگان سلسلهٔ باوندیان در طبرستان، به نام مرزبان بن رستم، است. او در نخستین فصل کتاب، دربار باوند را به تصویر می‌کشد که برادرش، شهریار سوم بر تخت نشسته و با توجه به تحریکات وزیر خود، به مرزبان مشکوک است. مرزبان ضمن روایت حکایاتی که در فصول بعدی کتاب آمده، سعی می‌کند به برادر راه و رسم حکومت را بیاموزد و او را از نیرنگ‌های وزیرش برحذر دارد.
داستان‌های مرزبان‌نامه نمادین هستند و در این حکایات از زبان حیوانات نقدهای اجتماعی و سیاسی قابل توجهی بیان شده‌است. مرزبان بن رستم در این کتاب اندیشه‌های اخلاقی و سیاسی خود را بیان کرده و به بررسی جایگاه الهی پادشاهان پرداخته‌است. البته دستورالعمل‌های او متناسب با حکومت‌های محلی کوچکی که در آن می‌زیست می‌باشد.
بیشتر
اطلاعات نسخه الکترونیکی
تعداد صفحات:
359
فرمت:
PDF
آپلود شده توسط:
kalltun
kalltun
1394/07/12

کتاب‌های مرتبط

درج دیدگاه مختص اعضا است! برای ورود به حساب خود اینجا و برای عضویت اینجا کلیک کنید.

دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی مرزبان نامه

تعداد دیدگاه‌ها:
4
مرزبان‌نامه کتابى است که واضع به زبان جانوران نهاده است مانند کلیله و دمنه و در قدیم‌الایام چنین رسم بود که پندگویان و ناصحان هیچگاه سخنى پوست باز کرده و راستا راست و صریح در موعظت و نصح با بزرگان و مخادیم نگفتندی. و آن را بى‌اثر پنداشتی، و بهتر آن مى‌دانستند که هر پند و نصیحتى را در لباس کنایات و استعارات و تماثیل یا از زبان دیگران به‌ویژه جانوران ادا کنند، و این رسم در میان دانایان هند و ایران مقرر و مسلم بوده است و دانایان ایران بعد از اسلام نیز این شیوه و طریقت را ترک نگفتند.
اصل مرزبان‌نامه چنان‌که یاد شد تألیف اسفهبد مرزبان‌بن‌رستم بن شروین پریم از شاهزادگان طبرستان است و این شهزاده شاعر نیز بوده است و در آن روزگار شعراى طبرستان به زبان طبرى به اوزان هجائى بر طریق ایرانیان پیش از اسلام شعر مى‌گفته‌اند و دیوان شعرى بوده است مرزبان را به نام 'نیکى‌نومه' و این کتاب هم به زبان مزبور بوده است و گویا مرزبان موصوف، در اواخر قرن چهارم هجرى مى‌زیسته است (رجوع کنید به: مقدمهٔ مرزبان‌نامه).
«آن‌که به دروغ‌گویی منسوب گشت اگر راست گوید، از او باور ندارند.»
مرزبان‌نامه کتابی است در اصل به زبان مازندرانی، نوشتهٔ اسپهبد مرزبان بن رستم بن شهریار بن شروین بن رستم بن سرخاب بن قارن. بعدها سعدالدین وراوینی آن را از زبان طبری به فارسی دری نقل کرد. این اثر یکی از آثار ارزنده زبان فارسی است که در نیمه اول قرن هفتم میان سال های ۶۱۷-۶۲۲ هجری قمری از زبان طبری باستان به زبان پارسی دری نوشته شد. مرزبان نامه از جمله شاهکارهای بلامنازع ادب فارسی و مازندرانی در نثر مصنوع مزین است
مرزبان نامه
عضو نیستید؟
ثبت نام در کتابناک