کاربرد ید پایدار در رخدادهای هسته ای

بیش از 50 سال است که یُد به عنوان یک جزء ضروری هورمون‌های تیروئیدی T3) و(T4 شناخته شده است. کمبود شدید یُد (کمتر از 50 میکروگرم دریافت روزانه) عامل عمده‌ی عقب‌افتادگی ذهنی، گواتراندمیک و کریتنیسم در سراسر جهان می‌باشد.
تلاش‌های گسترده‌ای برای ریشه‌کنی کمبود یُد انجام گردیده و نتایج شگرفی نیز حاصل آمده است. با این وجود، هنوز کارهای بسیاری به جا مانده است که انجام شود و پایش مداوم جمعیت برای اطمینان از دریافت یُد کافی می‌بایست انجام گیرد.
در ایران، برنامه کنترل و پیشگیری از بروز اختلالات ناشی از کمبود یُد و نیز تولید و توزیع نمک یُد دار از سال 1368 به مرحله‌ی اجرا در آمد. از نتایج این فعالیت‌ها آن بود که ایران در سال 2000 از سوی دفتر مدیترانه‌ی شرقی سازمان جهانی بهداشت (WHO/EMRO) ، به عنوان کشوری عاری از کمبود یُد، اعلام گردید.
بررسی کشوری سال 1380 نشان داد که درصد گواتر دانش آموزان استان بوشهر (مکان احداث اولین نیروگاه هسته‌ای کشور) کاهش یافته و یُد ادرار دانش آموزان نیز در حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت بوده و از این رو استان بوشهر در زمره‌ی مناطق «عاری از کمبود یُد» محسوب می‌گردد.
مطالعه‌ی سال 1386 بخش اندوکرین و متابولیک مرکز تحقیقات طبّ گرمسیری و عفونی خلیج فارس دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، در میان کودکان 10-7 ساله‌ی شهرستان بوشهر نیز نشان داد که بر اساس برآورد میزان شیوع گواتر به شیوه‌ی اولتراسونوگرافی، شهر بوشهر «منطقه‌ی عاری از کمبود یُد» محسوب می‌گردد.
” مطالعه‌ی چهارم بررسی وضعیت تغذیه و سلامت ملّی آمریکا “ (NHANES) نشان داد که میزان دریافت یُد روزانه در این کشور 150 میکروگرم است و این میزان یُد برای فعالیت تیروئید افراد بالغ کافی است (به جز برای زنان حامله و شیرده که ممکن است نیاز آن‌ها به یُد به ترتیب تا 220 میکروگرم و 290 میکروگرم فزونی یابد.)