بررسی جریان مارکسیسم دانشجویی در ایران

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، فعالیت‌های دانشجویی به نام جریان چپ نام‌گذاری شد و نخستین سنگ‌بنای آن در دانشگاه تهران گذشته شد. فعالان این جریان در دانشگاه، تحت عنوان سازمان دانشجویان دانشگاه تهران فعالیت می‌كردند و گفتمان آنها مبارزه با امپریالیسم و مساوات و برابری بود. با شكل‌گیری نظام نوپای اسلامی (بعد از انقلاب اسلامی) با توجه به خلاهای جامعه‌شناختی، گروه‌های مختلف دانشجویی چپ در دانشگاه‌ها و مراكز آموزش عالی به فعالیت خود ادامه دادند و توانستند به عنوان یك جریان منسجم سیاسی برخی از افراد را با استفاده از شعارهای گمراه‌كننده جذب كنند. در این میان گروه‌هایی وجود داشتند كه در سخنان، برنامه‌ها و بیانیه‌های خود به ایجاد تنش و بحران‌آفرینی می‌پرداختند. و اگرچه بعضی اوقات توانستند قسمتی از بدنه دانشجویی را با خود همراه نمایند، ولی در بلندمدت به دلیل مبتنی نبودن حركتشان با آرمان‌های اصیل حركت دانشجویی (ستیز با استكبار و برقراری عدالت) به تدریج در دانشگاه‌ها ماندند و به طیف‌های متعدد تقسیم شدند. سرانجام پس از وقایع خرداد 1382 كه با اعتراض به خصوصی‌سازی دانشگاه شروع شد، گروه‌های یاد شده به این نتیجه رسیدند كه می‌توان با شعار دادن در حوزه برابری از فرصت به دست آمده، برای متهم نمودن نظام به بی‌عدالتی استفاده كرد و این چنین بود كه در 16 آذر 82 پس از سال‌ها غیبت جریان چپ در دانشگاه‌ها، بار دیگر با پلاكاردهایی با شعار «پیوند دانشجو و كارگر» و شعارهای «برابری‌طلبی» و «آزادی‌طلبی» كه آشكارا نماد ماركسیستی را نیز به همراه داشت، در مقیاس گسترده‌ای به صحنه آمد. در كتاب حاضر جریان چپ دانشجویی در ایران از ابتدا تا زمان حال بررسی شده است.